Men her zaman fikirleşirdim ki, yalnız meni seveni severem, qarşılıqsız heç vaxt heç kesi sevmerem. Amma düz deyibler ki, heç vaxt "heç vaxt" deme. 17 yaşım var idi ve bizim qonşuluğa bir aile köçdü. Bir oğulları vardı ve mehledeki bezi qızlar artıq ona meyl salmağa başlamışdı, mene ise bunlar gülmeli gelirdi. Qetiyyen ona fikir vermirdim hem de o menden 7-8 yaş böyük olardı. Ancaq bir defe qeribe bir şey oldu.
Men pencereden baxırdım ve birden yanımdan maşınla keçdi. Maşında ailesi de oturmuşdu ve menim de yanımda dayım, ancaq sanki o an heç kes yox idi baxişlarimiz ele toqquşdu ki...Belke de 2 saniye çekdi amma indiye kimi ağlımda uzun bir vaxt kimi qalıb. Bundan sonra artıq men hiss etdim ki, getdikce başqa cür hissler keçirirem. Bu her defe biz rastlaşanda baş verirdi, yene salamsız, kelamsız ancaq bir-birimizin gözlerine baxırdıq. Ve artıq men onu sevirdim, ancaq bunu hele bilmirdim, 2 il belece keçdi ve bir gün tanış bir qızla söhbet ederken mene dedi ki, sizin qonşuluqdakı oğlan mene zeng vurub dedi, senden xoşum gelir. Bir anlıq duruxdum, özümü axmaq veziyyetinde hiss eledim ancaq heç ne bildirmedim, birce eve tez çatmaq isteyirdim. Bütün ümidlerim bitmişdi... Hemin vaxt meni bir başqası sevirdi, men de öz sevdiyimi gözlediyime göre ona ümid vermirdim. Oturub fikirleşdim ve qerara geldim ki, bu oğlana razılıq verim ve indi onunla evliyem. Düzdür o özünü istede bildi, ancaq sevilmedi. Heyat yoldaşıma çox bağlanmışam, amma ele bir gün yoxdur ki, onu düşünmeyim. Çox qeribesi budur ki, o hemişe meni görende yene eyni baxışlarla baxırdı, başa düşmürem bunun menasını, herden özüme sual verirem, geriye qayıtsaydın yene onu severdin? Severdim, aramızda baxışlardan basqa bir şey olmayıb, amma o hissler çox gözel idi, xoş xatirelerdir ondan mene qalan. Tesevvür etmezsiniz men heç onun üz cizgilerine bele yaxşı beled deyilem, ona baxanda ancaq gözlerini görürdüm, indi neçe ildir ki, onu görmürem. Amma gözleri heç yadımdan çıxmır. Unutmaq isteseydim unudardım,

[1] 2 >>