bilmirem ki, bunların hamısını o on deqiqe erzinde yaşamışam. Gözlerim her yere baxdı, baxdı ve yene de gelib onun gözlerinde dayandı. Hemin an inana bilmediyim cesaret geldi dilime. Belke de o adını qoya bilmediyim saf hislerimin cesareti idi.
-Sualı bir de tekrarladı:”De ki, onu çox sevirsen”.Dözmedim acıqlı-acıqlı cavab verdim. Sen hazırsansa eşitmeye etiraf ede bilerem. Buyur dedi, seni eşidirem.

Başımı aşağı dikdim ve “Men onu çox isteyirem” dedim. Yox, bele olmaz dedi, gözlerime bax , de. Men senin sözlerine yox, gözlerine, baxışına inanıram dedi.
- Başımı qaldırdım, yox sevgimden utanmamalıyam, deyecem dedim. Axı ne hiss edirdim o an heç bilmirdim. Gözlerine baxdım, sanki damlalar hazır dayanmışdı yanaqlardan süzülüb intihar etmeye. Qıymasam belke o yaşlara, ne de olsa menim üçün axırdı dedim. Vaxt daralırdı, ne ise deyib bitirmek lazım idi ve o an geldi. Öz-özüme danışmağa başladım...He denen, denen ki, men başqasını sevirem. Sanki bu hislerimle mübarize aparırdım,” yox demiyecem”- deye ama dedim. Özüme bele etiraf etmediyim sevgimi bir başqasına etiraf etdim.

Baxdım gözlerine cesaretle ve dedim, “Men onu çox sevirem” dedim ve susdum. İnana bilmedim bu sözleri menmi dedim deye duruxdum qaldım. Allahım, o ses menim idi?? O etirafı menmi etdim??...Çetin de olsa qebul etdim, beli o etiraf menim idi.
-Axdı yaşlar gile-gile.O insan yad olsa bele parçalandı üreyim. Amma ne edim, elacsız idim. Heyatda bütün sevgiler qarşılıqlıdır deye bir qanun yoxdur dedim ve sağollaşdım. Arxamca yaşlar axırdı amma çönüb arxama baxmamağa çalışdım. O an sanki qurtarıcım olan, o ezablarıma nöqte qoyan eve gedeceyim avtobusum geldi. Arxama baxmadan mindim ve getdim. Çönüb baxsammı deye fikirleşdim ama yox, ya ümidlenerse, ya arxamca qaçıb gelerse. O an anladım cox pis hismiş ümid qırmaq. Tez fikrimden yayındım. Eve nece çatdım bilmedim. Çatar-çatmaz özümü otağa qapatdım. Ele hönkürerek ürekden ağladım ki. Sanki feryad

<< 1 [2] 3 >>