Heyat dedikde menim yadıma ilk gelen sual: heyat acımazsızdı, yoxsa insanlar? Mence her ikisi. Çünki, yaxşı insan da demek olar ki, çox azdı. Bes gören niye? İnsanlar deyişir, yoxsa heyat? Qalmışam bu iki sualın elinde. Mence heyatı da deyişdiren ele biz insanlarıq. Belke de sehvem. Amma bu menim fikrimdi. Ele bir heyata tesadüf etmişik ki, heyat insanın canını yandırır. İnsanlar ise yıxılan insan görende (bezi insanlar) pulu varsa elinden almağa, ya da bir sözle desek yıxılana balta vurmağa çalışırlar. Bezileri ise kömek etmek istedikleri insana ele kömek növü teqdim edirler ki, baxa-baxa qalırsan. Fikirleşirsen. Ve 3 -cü sual ortaya çıxır: Rebbim bele insanlara meni niye möhtac edir ki? Bir az keçir 4-cü sual ortaya çıxır: Yeqin Rebbim meni, yaxud da ailemi seçilmişlerin siyahısına salmayıb. Neyleyek, qismet -deyib keçmeliyikmi? Bu bu qeder asanmı hadisedi? Başımıza gelen her bir hadiseye, felakete göre yalnız özümüzü günahkar saymalıyıq. Üsyan kimi, başa düşmeyinizi istemirem. Çünki üsyanım bir tek özümedi. Niye bu heyatdayam ve niye her şeyi çekmek mecburuyyetindeyem?! Deyeceksiz insan neden ötrüdü bes?....İnsan her bir şeyi görür, duyur. Yaxşı her şeye sahib olduğu kimi de pis hadiselere de sahib çıxmalıdı. Bunu da başa düşürem. Her bir şey insan üçündü. Onda men deyerdim eyer elimde bele bir haqqım olsaydı: dursun dünya. Dönmesin. Sebrim de, dözümüm de yoxdu artıq. Amma heyif ki, sahib deyilem. San ki, yorğunluq hissi bürüyüb meni. Belke de özüm cavan görsensem de üreyim qocalıb. Dünyada neler var, neler. Amma bunları çekmeye ürek yoxdu. Dedim axı belke de qocalıb. Bele bir xeyallarla yaşayırıq. O gün gelecek her şey öz yolunu tapacaq. Sizleri bilmirem, amma men o günü de gözlemekden yorulmuşam. Belke de o günü bir gün men de sebirsizlikle gözleyecem. Amma heç inanmıram. Hamımızın yorulduğunda hansısa felaketle qarşılaşdığımızda yegane qaçış qurtuluş yerimiz bizi yaradan ve bizleri bu sınaqlardan keçiren Rebbimize sığınırıq......

Heyat keçir

[1] 2 >>