Men hardasa 10-cu sinifde oxuyurdum. Sözün düzü, orta mekteb vaxtlarım dünenki kimi yadımdadır. Çox xoşbext illerim idi (indi de çox xoşbextem. Sadece orta mekteb illerim xoşbext keçib demek isteyirem). Daha çox oğlanlarla dostluq ederdim. Qızlarla heç yola getmirdim. Bir dostum var - Seid. Onunla hem bağçanı, hem mektebi, hemde universiteti bir oxuyuruq. Ne ise, sözüm onda deyil...

Bir gün derse geldim ve sinife girende sanki öz sinfim deyildi. Qeribe sükut, sakitlik, keder, hüzn var idi. Uşaqlar eyni idi. Amma ne ise başqa idi. Adeten, kimse sinif otağımıza daxil olanda ses-küy qalxardı. Amma bu defe ele olmadı. Sakitçe yerime keçdim ve parta yoldaşım Seidden ne baş verdiyin soruşanda sinif yoldaşımız Celalın rehmete getdiyin öyrendim. Bir anlıq sanki onunla olan bütün bu 10 il gözümün önünde canlandı. Qeyri-iradi gözümden yaş gelmeye başyadı.

Deyilene göre evde bacısıyla oynayanda top eyvana düşüb. Celal topu götürmeye gedende tesadüfen qolu eyvandakı elektrik kabellerine ilişib ve...

Celal kasıb ve sade bir ailenin övladı idi. Bir bacısı, bir de anası var idi. Atası onlar uşaq olarken atıb Rusiyaya getmişdi. Celal da hem oxuyur, hem de işleyib ailesine baxırdı. Olduqca merd ve sözü düz oğlan idi. Yadımdadır, bir defe onunla berk dalaşmışdım. Heç xoşlamırdım kimse arxadan meni çimdiklesin. Bu onda adet idi. Hemişe "Aliye, bir bax beriye" - deye menimle zarafatlaşardı. Bu sözü heç sevmirdim. Her defe esebleşerdim. Olduqca imkansız bir aile olduqlarından ona başdaşı ve mezarın düzelde bilecek imkana malik deyildiler.

Mektebin girişine qutu qoymuşdular, üstüne "Celalın xatiresine hörmet olaraq" yazılmışdı. Kim ne qeder istese pul atırdı.

Uşaqlarla heç kim bilmeden onun mezarına getmeyi qerarlaşdırdıq. Bütün yol boyu içim-içimi yeyirdi: "Göresen o menzereni, üstüne "Hüseynov Celal Hemid oğlu. Allah rehmet elesin!" yazılmış başdaşını görmeye hazıram?" deyirdim. Çatanda uşaqlardan kimse qışqıraraq ağladı. Sözün düzü, bilmedim o kim idi. Gözlerim

[1] 2 >>