yaşından kiçik olanları üzv qebul etmemek prinsipini Motsarta göre pozuldular.

Motsartın bığ yeri terlemeye başlamışdı. Artıq o ilk vacib heqiqeti öyrenmişdi. Öyrenmişdi ki, insanlar bir-birine deyer vermir. Uşaqlığın o zefer, müveffeqiyyet, alqış, öpüş dolu günleri de başa çatmışdı.

O artıq Salzburq yepiskopluğunda ayda 25 mark maaşa orkestr şefi işleyirdi. Yepiskop onu çox genc hesab etdiyinden qiymet vermirdi. Yepiskop onun istedadına da şübheyle yanaşırdı. Motsart bu mühitden bezmişdi. Burdan ayrılıb özüne başqa bir iş tapmaq isteyirdi. Kiçik yaşlarında kralları meftun eden Motsarta yeqin ki, iş veren tapılardı. Motsartın ümidi var idi. Atası ise ümidini itirmişdi. Ne qeder düşünürdü ümidini harda itirdiyini yadına sala bilmirdi...

Ata oğluyla yaşlı gözlerle ve gözleri yaşlı vidalaşarken bele demişdi : “ Allahdan başqasına inanma Volfqanq ! İnsanlar haqqında bezi acı gerçekleri öyrenib ümidini itirmeyini istemirem...”. Bu sözleri deyib atası itirdiyini ümidinin dalınca o dünyaya getmişdi.

Motsartı bütün qapılardan geri çevirdiler. Motsart bütün qapıların arxasında insanların nefesini eşidirdi. Amma qapılar açılmırdı. Motsart bu “sahibi evde olmayan” qapıların arxasındakı nefesleri nota çevirdi.

Bir ara bir ümid yarandı. Bir qraf ona bir opera bestelemeyi teklif eledi.Bu operayla birge bir teatrın esası qoyulmalıydı. Lakin bu layihe alınmadı.

Motsart bir-birinin dalınca şedevrler besteleyirdi. “Fiqaronun toyu” böyük şöhret qazandı. Artıq bütün şeher bu mahnıyla reqs eleyirdi. Lakin o yeni alman operasının aclıqdan nefesi it iyi veren Apollonuydu. Bütün şeher onun mahnılarıyla reqs eleyirdi.Motsart da reqs eleyirdi...

Bir gün onu ziyarete gelen bir dostu Motsartın bir vals zümzüme ede-ede öz-özüne reqs elediyini görür. Teeccüblenir.Motsart dostuna baxaraq gülümseyib deyir: “ Üşümemek üçün mesrefsiz bir yol tapmışam. Hava çox soyuqdur. Evde yandıracaq odun qalmayıb. Men de reqs eleyerek qızışıram.”

Bu müddetde Motsart en yaşı eseri olan

<< 1 [2] 3 4 >>