29 iyun 2009-cu il. Axşam saat 21:00.
Denizkenarında görüşdük. Gözlerime inanmırdım: gelmişdin!
Dediyini etmişdin: Evden qaçmışdın.
“Bes xalana ne yalan uydurdun?” soruşdum.
“Ne ferqi var, gel gedek gezek, sabaha qeder seninleyem” dedin...

Ve belece nağıl başladı...
XXI esrde, dünyanın xırda bir ölkesinin neft tankerleri dolaşan paytaxtında nağıl başlayırdı...
Yatsaydım yuxuma da girmezdi.

Ne qeder dolaşdığımızı bilmirem, birce onu bilirem ki, yorulub oturmuşduq. Denizin lepelerine qulaq asırdıq. Birden arxadan boynumu qucaqlayıb gözlerimi örtdün. “Yene ne var, ay deli?” soruşdum.
Boynumdan öpdün. “Artıq ayın 30-dur. Sevgililer günün mübarek, canım!” dedin.
Gözlerim ya sevincden, ya da sevgiden yaşarmışdı... İndiyecen şirin-şirin çox öpüşmüşdük, amma o ankı öpüşe sanki Tanrının gönderdiyi ilahi şeker de qarışmışdı...

Kinolent kimi bir-bir gözümün önüne gelir sehere qeder keçirdiyimiz anlar. Bakının küçeleri qan ağlayırdı elimizden... Saatlar keçdikce şeher daha berk yuxuya gedirdi, biz ise taksi sürücülerinin “bunlar delidirler” baxışları altında möhkemden güle-güle dolaşırdıq. Neçe skameykada oturduq, seher tezden işe gedecek neçe yazığı möhkem gülüşümüzle yuxudan oyatdıq, Allah bilir...
Qovulmuşlar kimi, ne sen eve gede bilerdin, ne men seni evimize apara bilerdim. Biz ev uşağı deyildik, biz olmuşduq avara küçe uşağı... Ve ya sen dediyin kimi “ditya lyubvi”- sevgi uşaqları...

Saat 5-de bizim evin yanına çatdıq. Qonşu yeddi mertebeli binanın damına çıxdıq. Büzüşmüş göyerçinlerle hörmetle salamlaşıb sakitce eyleşdik bir küncde... Sen başını sineme qoymuşdun, Men de seni seherin ayazından qorumaq üçün berk-berk qucaqlamışdım... Gülmekden nefesimiz kesilmişdi. Taqetimiz qalmamışdı...

Pıçıltı ile başımızın üstündeki buludlarla danışırdıq...
Bir azdan güneşin ilk şefeqleri göründü... Uşaq kimi sevinmeye başladıq... Söhbete tutduq Güneşi. O böyüdükce bizim de gücümüz artırdı... Daha üşümürdük, daha ac deyildik...
Güneş tam görünende “Güşeşi

[1] 2 3 >>

__NeZaMeNiMiY__ [OFF] (26.06.2014 / 12:04)
. .