İslam dini iki esas bölmeden ibaretdir: İnanclar bölümü ve hökümler bölümü.
İslam dini insanların inanc bölümünde başqalarını teqlid etmesini caiz saymır, başqa sözle ifade etmiş olsaq, her kesin ne üçün Allaha inandığını, ne üçün Allahın tek olmasını, bu dünyadan sonrakı dünyaya köç etmiş olacağını ve ne sebebe islamı menimsemiş olmasını delil, sübutlarla bilmesini meqsedeuyğun sayır.



İslam quru bir dindarlığı qebul etmir. İslamın esaslarına riayet etmeden önce insanları islamın özünü – yeni mahiyyetini anlamağa çağırır. Bir inancı menimsememişikse, ona mübtela olmağımız ne qeder meqbul sayıla biler? Dindarlığın temeli inancdır, inanc olmazsa, dindarlıq sadece üzde bir teqlidden ibaretdir.

Günlerin bir günü yaşlı bir qadın bir terefden cehrede yun eyirir, diger terefden ise Allahı zikr edirdi. Bu zaman Peyğember (sallaLLAHU aleyhi vas salam -Allahın salavatı ve salamı olsun s.a.v.) ve bir neçe sehabeleri qadının yanından keçirler, Peyğemberimiz (s.a.v.) ayaq saxlayıb qadından hansı delile esasen Allaha inandığını soruşur. Qadın ise öz növbesinde qarşısındakı cehreni göstererek, bele deyir: bu gördüyünüz cehre menim elimin gücü ile fırlanırsa, bu alemin çerxi de Böyük bir Elin qüvvesiyle fırlanır. Bu sözlerden sonra Peyğemberimiz (s.a.v.) sehabelerine teref dönerek bele deyir: “Size yaşlı qadınların inancını tövsiye edirem. Yeni, her insan en azı bu yaşlı qadın qeder bir dünyagörüşüne sahib olmalıdır”.

Dinin ikinci bölümüne gelince, gündelik heyatimizda tez-tez qarşılaşdığımız emrleri ve qadağaları lazımınca bilmeyimizdir. Buna misal olaraq, qıldığımız namazın, tutduğumuz orucun hökmlerini, heyat yoldaşımızın üzerimizdeki haqlarını ve buna benzer dini vaciblerimizi bilmeyimizdir.

Elm ve bilik bir üstünlükdür, bir feziletdir, dolayısıyla Peyğemberimizin (s.a.v.) heyatına baxdığımız zaman O hezretin insanları daim elm öyrenmeye sövq etmesini görürük. Xüsusile de öyrenilecek elmin ilahi elm üslubundan olması ve insanları yaxşı terefe yöneltmesi

[1] 2 3 >>