Bir vaxtlar
uzaq ölkelerden
birinde bir kral
yaşayırdı. Kral
uşaqlıq dostunu heç
vaxt yanından ayırmazdı,
hara getse, onunla
biryerde
gederdi. Dostunun
qeribe bir xasiyyeti
vardı. Ne iş olsa, “Bundada
bir xeyir var” –deyerdi.
Bir gün kral dostu ile
ova çıxdı.
Dostu tüfengleri doldurub
krala verir, o da
ovunu nişan alırdı.
Birden nece oldusa,
gülle arxaya açıldı
ve kralın baş barmağını
qopardı. Dostu
hemişeki kimi yene
“Bundada bir xeyir var”, -
dedi. Kralın bu söze acığı
tutdu. Hem ağrıdan,
hemde qezebden,
“Sen hansı
xeyirden danışırsan?
Görmürsen, barmağım
qopdu? Daha bunun
harası xeyirdir?” –
deye bağırdı. Bununla
da qezebi
soyumadı. Ovdan
qayıdan kimi
dostunu zindana atdı. Bu hadiseden bir il keçdi. Bir
gün kral adamyeyen
bir qebilenin
yaşadığı meşeye ova
çıxdı. Kralın heç bir şeyden xeberi yoxidi. Çox keçmedi
ki, adam yeyenler onları tutub yaşadıqları qebileye
apardılar. Kendin
ortasında tonqal
qurdular. Sonra
onları tonqalın ortasındakı direye bağladılar.
Tonqala od
vurmaq isteyirdiler
ki, kralın bir barmağının
şikest olduğunu
gördüler. Sen deme,
bu qebilede şikest adam yemek günah imiş.
Ona göre de kralı
açı bburaxdılar. Artıq her şey melum idi. Kral dostuna qarşı haqsızlıq
etmişdi. Saraya
qayıdan kimi
dostunu zindandan
azad etdi. Yanına
gedib başına gelenleri ona danışdı ve “Sen
haqlıysanmış. Barmağımın
qopmağında xeyir var
imiş. Seni nahaq
yere zindanda saxladığım
üçün meni bağışla”, -dedi.
Dostu ise hemişeki
kimi “Yox, bunda da
bir xeyir var idi” –deye
cavab verdi. Kral,
"Dostunu zindana salmaq
nevaxtdan xeyir oldu?” –
deyerek heyret
dolu nezerlerle ona baxdı.
Dostu ise halını
pozmadan: “Eger
men zindanda olmasaydım, seninle birlikde ova
gedecekdim. Sonra
da... sonrasını sen menden yaxşı bilirsen ” –
dedi...Unutmamalıyıq
ki, her bir uğursuzluğun
özüde bir uğurdur..

SoFiYYaAnGeL [OFF] (16.10.2013 / 18:32)
ela