Bir gun bir meleyi cennetden dunyaya gonderirler...Dunyadan bize tukenmeyen ve en gözel olanı getir deye. Melek bütün gün gezdi düyanı, cennete qayıtmağa hazırlaşanda bir gül bağının üstünden uçurdu. Hemin bağdaki, güllerin etri onu celb edir. Bağa enir ve Men bu güllerden cennete aparacağam deyir, bu güller o qeder gözel ve etirlidir ki, dünyada en gözel şey bu güllerdir deye düşünür. Gülleri götürüb qanad çalıb
qalxanda ele bu an
çemenlerin içinde bir körpe
görür. Uşaq öz tebessümü ile
anasının gözlerine baxır.
Gözlerinde ki qığılcım ve üzündeki tebessüm o qeder gözeldir ki, Melek yox yoxxx bu çox gözeldir men bu körpenide cennete aparacağam deyir. Körpenin yanına gelende
Anasının ona baxışlarını
anasının ona olan sevgisini
görür ve dehşete gelir.
yox yooxx Ananın körpesine
olan sevgisi çiçeklerden ve körpenin
tebessümündende çox idi.
Men ananıda cennete aparacağam deyir melek. Hem gülleri, hem körpeni
hem de ananı götürüb gelir
cennete.
Cennetin qapısına çatanda bir anlıq getirdiklerine baxmaq isteyir Melek. Görür, güller solub, körpe ise
daha gülmür, itib üzündeki
sevinc, gözlerindeki nur.
amma Ananın körpesine olan sevinci bütün gözellikleri ile yerinde idi. Onun sevgisi zerre qeder azalmamış, tükenmez hissler olaraq sevinc bexş edirdi. Bunu gören Melek Ananı götürüb cennete girir ve bütün melekleri bawına toplayıb deyir: - Dunyada olan,hec vaxt tukenmeyen ve cennet qeder gozel olan tek wey ANANIN SEVGİSİDİR!
Sagolun
Ela
»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç