Dörd şam sakitce yanırdı. Otaqda sessizlik olduğu üçün şamların pıçıltısı eşidilirdi. Qapının arxasında dayanan uşaq diqqetle onların
söhbetini dinleyirdi... Birinci şam “Men Sülhem. Ancaq heç kim menim yanmağıma kömek etmek istemir. Ne qeder yanmaq istesem de, bilirem ki, söneceyem” – dedi ve sessizce söndü... Ikinci şam “Men Semimiyyetem. Ancaq deyesen, heç kimin mene ehtiyyacı yoxdur. Artıq yanmağımın da bir menası qalmadı”, - dedi ve sönerek qaranlıqlara qerq oldu... Üçüncü şam “Men Sevgiyem. Ancaq insanlar meni özlerinden uzaqlaşdırmağa çalışırlar. Artıq onlar öz yaxınlarını da sevmirler”, - deyerek bir göz qırpımında sönüb getdi... Pıçıltıların kesildiyini gören uşaq içeri girdi. Sönmüş şamlara baxaraq hönkür-hönkür ağlamağa başladı. Dördüncü şam yumşaq bir sesle uşağa teskinlik vererek “Qorxma, ne qeder ki, men yanıram heç bir şam söne bilmez. Çünki, men ÜMİDEM!” – dedi. Gözleri parıldayan uşaq Ümid şamını götürerek o biri şamları yandırdı..