beraber şekilde bölüşdürürdü.
Deyirler ki, Şeyx Cefer Kaşifül-qita bir müddet İsfahanda qalmalı olur. Şeheri terk edib Necefe qayıtmaq isteyirdi ki, bir nefer kasıb seyyid ona yaxınlaşıb yüz tümen pula ehtiyacı olduğunu bildirir ve kömek isteyir. Şeyx artıq atına minib yola düşmeye hazırlaşırdı. Amma seyyidin israrını görünce deyir: “Menim üstümde o qeder pul yoxdur. Sen şeher valisinin yanına get, ona de ki, Şeyx tapşırıb mene yüz tümen veresen”. Seyyid teeccüble soruşur: “Vali menim sözüme inanarmı? O yeqin ki menden sübut isteyecek”. Şeyx Cefer aramlıq içinde buyurur: “Sen men dediyimi et. Men burada durub senin qayıtmağını gözleyirem. Sen gelene kimi yerimden terpenen deyilem”.
Kasıb seyyid derhal valinin sarayına yollanır. Şeyxin tapşırığı ile geldiyini bilen kimi onu içeri buraxırlar. Seyyid Şeyxin tapşırığını valiye çatdırır: “Ağa buyurur ki, mene yüz tümen pul veresiniz”. Vali onun sözünün doğruluğunu yoxlamaq üçün soruşur: “Men haradan bilim ki, sen doğru söyleyirsen, yoxsa yalan danışırsan? Şeyx özü haradadır?” Seyyid cavab verir: “Şeyx İsfahandan çıxmağa hazırlaşırdı. Amma indi yol üste durub meni gözleyir ki, qayıdb ona cavab deyim”. Vali bu sözü eşiden kimi emr edir ki, tez pul getirin. Derhal el altında olan pul kiselerinden birini getirirler. Gözeyarı baxanda görürler ki, kisedeki pul yüz tümenden artıqdır. Xidmetçi icaze isteyir ki, kisedeki puldan yüz tümen sayıb ayırsın. Vali dehşet içinde deyir: “Yox-yox, lazım deyil, vaxtı itirmeyin! Çünki eger Şeyx özü buraya teşrif getirse, bundan bir neçe qat artıq pul veresi olacağam”.
Pul kisesini seyyide verib yola salırlar. Seyyid gelib görür ki, Şeyx heqiqeten onu gözleyir. Kisedeki pulları sayanda iki yüz tümen olduğunu görürler. Şeyx yüz tümeni ayırıb seyyide verir, qalan yüz tümeni de o biri ehtiyaclıların arasında paylayır, sonra şeherden çıxıb gedir.
»Oxu zalına keç