Mesum” sözü ereb dilinde “ismet” sözünden qaynaqlanır, tercümesi “uzaqlaşdırılmış, qorunmuş, çekindirilmiş” demekdir. Adeten, günahsız, saf insanları, o cümleden, uşaqları mesum adlandırırlar. Dini anlamda ise yalnız peyğemberler (şie mezhebinde hem de imamlar) mesum sayılırlar.



Allah-teala Qurani-kerimde Hezret Mühemmed Peyğembere (s) xitab ederek buyurur: “Şübhesiz ki, sen böyük (gözel) bir exlaq sahibisen” (Qelem, 4). Mesumluq peyğemberde olması gereken zeruri keyfiyyetlerdendir. Peyğember her cür böyük ve kiçik günahdan uzaq olmalı, ister ibadet emellerinde, ister ferdi exlaqda, isterse de ictimai heyatda sehlenkarlıq, ziyanvericilik, riyakarlıq etmemeli, yalan söz danışmamalıdır.

Nesireddin Tusi (1201-1274) “Tecridül-etiqad” kitabında yazır: “Peyğemberde ismet xüsusiyyetinin olması vacibdir ki, bunun vasitesile camaat içinde etibar qazansın. Eger peyğemberin hereketlerinde qerezli meqsed duyulsa, hem (peyğember olduğu üçün) ona tabe olmaq, hem de (pis xüsusiyyetlerine göre) onun eleyhine çıxmaq vacib olar; bu ise son menada onun peyğemberliyini inkar etmek demekdir”.

Eger Allah günahkar bir insanı peyğemberliye seçseydi, insanlar onun dediklerini qebul etmezdiler. Allah insanların içinden en kamil exlaqa malik olan ve nümunevi davranışı ile seçilen şexsleri öz vehyine layiq görüb. Her bir peyğemberin tarixine nezer yetirsek, görerik ki, o, hele peyğemberliye teyin olunmazdan evvel öz qebilesi içinde hörmet-izzetli olmuşdur. Meselen, Hezret Mühemmed Peyğember (s) genclik illerinden Mekkenin en doğrucul ve etibarlı sakini sayılırdı. Her kesin saxlamağa emaneti olurdusa, ona tapşırırdı. Mühemmedi (s) peyğemberlikden çox-çox evvel “Emin” (yeni emanetdar, inanılmış) leqebi ile çağırırdılar.

Müselmanların eqidesince, peyğemberlerin heç biri ömrü boyu birce gün de olsa bütperestlik etmeyib. Peyğemberlerin günahsızlığı yalnız dini tebliğat sahesi ile mehdudlaşmır. Allahın elçileri peyğemberlik işinde, aile heyatında, siyasi fealiyyetde, hakimlik

[1] 2 3 >>