Behlulun ömür sehifesini vereqleyerken her sehifesinde bir ibret, bir hikmet görürsen
Yeter ki, ibret götüren olsun. Yene de acılı-şirinli zindan xatirelerinden birini Behlulun öz dilinden eşidek: Efqanıstanda meni ilk defe hebsxanada tek neferlik kameraya salanda qaldığım yer taxtabiti ile dolu idi. Balaca, qırmızı renge çalan bu heşerat canımı boğazıma yığmışdı. Sancdığı yer qızarıb qabar atır, bir saat acışma verib şiddetli qaşınmağa başlayırdı. Bu cücünün olduqca pis qoxusu olurdu. Xüsusile de geceler hücuma keçir, sehere qeder mene divan tuturdular.

Düz üç gece bu heşeratların elinden yata bilmedim. Üçüncü gün sehere yaxın Allahla münacat edib meni bu beladan qurtarmasını istedim. Ağlayıb deyirdim: İlahi! Men din yolunda her cür meşeqqetlere qatlaşmağa razıyam. Amma bilim ki, bu zehmetlerimin dine bir faydası olacaq. Eger bu heşeratların meni sancmasının dine bir xeyri varsa, men heç bir söz demirem, sebr ederem. Amma bu ağrı-acılara dözmeyimin dine heç bir faydası olmadığı üçün, Seni and verirem Hezret Mehemmed (s) ve onun pak ailesinin izzetine bu belanı öz bendenin üstünden götür! ..Bu cür münacat edib Allahla derdleşirdim. Meni ne vaxt yuxu apardığını bilmirem..

Ayılanda gördüm gün qalxıb. Qeribe de olsa bedenimin heç bir yerinde ne qaşınma hiss etdim, ne de bir qızartı gördüm. Gözlerimi ovuşdurub tam ayılanda bir de gördüm–İlahi!... Bu nedir? –Hücreni başdan-başa balaca qarışqalar başına götürüb; o qeder qarışqa dolub ki, otağın ağ divarları qarışqa elinden qara görsenir. Ele bil divarları qara örtükle örtmüşdüler. Qarışqalar ne ki taxtabiti var, hamısını tutub öldürürdüler. Hetta yarıqların dibinde, hesirlerin, stol-stulun arasında olan taxtabiti yumurtalarını tapıb mehv edirdiler. Küncde-bucaqda ele bir yer yox idi ki, qarışqalar oranı zebt etmemiş olsunlar. Günorta çağı artıq ne taxtabitiden xeber var idi, ne de qarışqadan. Sanki her yer dizinfeksiya olunub temizlenmişdi. (Seyyid Abbas Musevi Mütleq, “Ucubeyi-esr”, seh.82, 83)