edirler. İllerin zehmetini iki saniyede cırıla bilen kağıza satırlar. Rüşvet verirler ki, bilik almasınlar. Özlerini sığortalıyırlar. Sonda onlara qalan qebir pulu olur. Tehsil alır, sonda parkda yatan serxoşa dönür. İntihara qalxışır. "ay aman yaşaya bilmir onsuz, üreyi dözmür" Yox, sadece güya ele cesaretlidir ki, ozünü özüne gösterir. Yaşamaq ölüme doğru addımlardır. Bir çoxunun arzusu rahat yaşamaqdır. Belke deyek rahat ölmek muradı ile yaşayırlar.
Fikir vermisiz, artıq yalan yalana ehtiyac olmayan bir yerde istifade olunur. Bilirsiz niye? Çünki qanları zeherlenib. Onlar yalanın esirleridiler.
Eşitmisiz ildırım çaxanda? O, dehşetli ses. Düşünmüsüz ki, bu şeytanın ezemetli gülüşüdür. Nİye? Herden, o, qelebelerini qeyd edende özünü saxlaya bilmir.Bir deqiqe , doktor, siz heç düşünmüsüz ki, axı niye ve ne üçün yaşayırsız?

Doktorun üzünde menasız bir mimika yaranır ve o üz-gözünü turşudaraq söyleyir:
-Ehh xeste. Bütün bu söylediklerinden ele qenaete geldim ki, helede sağalmamısan...Heyif... Uşaqlar gelin, aparın onu öz otağına... Bes senin son sözün?
Beş saniye sükutdan sonra, "xeste" söyleyir :
- Biz heç vaxt yaşamamışıq, biz sadece yaşamağa ümid edirik!*

<< 1 [2]