Heyat yoldaşım birinci uşağı dünyaya getirende menim heç otuz yaşım da yox idi. O geceni heç vaxt unuda bilmirem. Boş danışıqlarla, qeybetle ve edebsizlikle keçmiş yuxusuz bir gece... Men, esasen nağılbaz idim ve başqaları barede danışıb camaatı güldürürdüm. Onlar da uğunub gedirdiler, sanki ocağa neft atırdılar... Menim qeyri-adi “talantım” var idi – camaatı mesxereye qoyub onları ele salırdım.Her hansı bir adamı sesinden tutmuş teleffüzüne kimi parodiya ede bilirdim... Hetta yaxın dostlarım da menim istehzalarımdan yaxa qurtara bilmirdiler. Gülüş obyektine çevrilmemek üçün bezileri menden aralı gezmeye başlamışdılar.Ele hemin gece men 
bazarda ele saldığım kor 
bir dilençi barede 
danışırdım. Günorta 
bazarda olarken, men ona 
badalaq vermişdim, o da 
kontaycasına yıxılmişdı. 
Etrafdakılar ise onun 
yıxılmağına gülmekden 
birteher olmuşdular, onlara 
lezzet etmişdi. 
Adetimüzre eve yene gec 
gelmişdim. Xanımım meni 
gözleyirdi. O, hamile idi ve 
azad olmağının vaxtı 
azalmışdı. Titrek sesle 
soruşdu: 
- Reşid, harda idin? 
Men de istehza ile: 
-Marsda idim. Özüm ağılda 
olanlarla bir yerde. 
O,çox zeif görünürdü. 
Danışanda göz yaşları onu 
boğurdu: 
-Reşid, berk 
xestelenmişem. 
Tesevvürünede getire 
bilmezsen nece... Vaxt da 
çatıb, uşaq her an dünyaya 
gele biler... 
Dodaqlarını sıxdı. Göz 
yaşları ise mecrasından 
çıxan çay kimi 
yanaqlarından axırdı. Başa 
düşdüm ki, o, dünyaya uşaq 
getirmelidir, men ise daha 
ciddi olmalıydım, daha çox 
ona vaxt ayırmalıydım. Axı 
o, doqquzuncu ayda idi... 
Tez onu xestexanaya 
çatdırdım. 
Heyatyoldaşımı doğum 
şöbesine apardılar. Orada 
uzun müddet iztirab çekdi... 
Onunazad olmasını sebrle 
gözleyirdim. Doğuş ağır 
olduğundan men artıq onu 
gözleye bilmedim. Yorulub 
eve getdim. Xestexanada 
telefon nömremi qoydum 
ki, uşaq dünyaya gelen kimi 
men zeng edib xeber 
versinler. 
Teqribenbir saatdan sonra 
mene zeng edib uşağın 
doğulduğunu xeber 
verdiler. O

[1] 2 3 >>