saat 
xestexanaya qaçdım. İlk 
soruşduğum ise heyat 
yoldaşımın palatasının 
nömresi oldu. 
Lakinmene meslehet üçün 
onun doğuşunu qebul eden 
hekimle görüşmeyi 
tövsiyye etdiler. 
Menyene istehza ile “eşi, 
ne hekim, mene ancaq 
uşağım lazımdı”, - dedim. 
Cavabımda ise “eledir, lakin 
her şeyden evvel mütleq 
hekimle görüşmelisiniz”, - 
eşitdim. 
Hekim xanımın yanına 
getdim. O dedi ki, doğuş 
agır keçib, uşağın gözleri 
formasını (ölçüsünü) 
deyişib. Ona göre de men 
övladımın kor qalacağı ile 
barışmalıyam. 
Ellerimibaşıma vurub yere 
oturdum. Ele saldığım, 
badalaq verib yıxdığım, 
camaatın da buna böyük 
zövqle güldüyü hemin kor 
dilençi gözlerim önüne 
geldi. 
Subhan Allah! Bu nedir? 
Göze göz? 
Dinmezce oturmuşdum... 
Sonradan yoldaşım ve 
uşağım yadıma düşdü. 
Hekime teşekkür edib 
xanımımı ziyaret etmeyi 
xahiş etdim. Yoldaşım 
ruhdan düşmemişdi, ne de 
menim kimi qem-qüsse 
içinde deyildi. Allahın ona 
yetirdiyinden razı idi, Ona 
hemd edirdi. Mene “belke 
de bu, sene başqalarını ele 
salmayasan, onları 
mesxereye qoymayasan 
deye bir xeberdarlıqdır”, - 
dedi.O,hemişe tekrar ederdi: “Adamları ele salma”. Tezlikleonları xestexanadan buraxdılar ve oğlum Selim artıq bizimle idi. Eslinde ise oğlumun yanımda olub-olmamağını hiss etmirdim. Onun ağlamağı dözülmez olanda ise, boyük otağa keçib qapını berk bağlayırdım ki, rahat yatım. Yoldaşım ise eksine, özünü tam ona hesr etmişdi, onu çox sevirdi. Ondanimtina etmirdim, xeyr, sadece, özümü onu sevmeye mecbur ede bilmirdim. Selim böyüyürdü, imeklemeye başlamışdı. 1 yaşında ise artıq gezirdi. Onda biz onun axsadığını gördük. Bu meni daha da kederlendirdi.Selimdensonra yoldaşım Ömeri ve Xalidi dünyaya getirdi. İller ötürdü. Selim böyüyürdü. Qardaşları da böyüyürdü. Evdeoturmağı sevmirdim. Vaxtımın çoxunu dostlarımın ehatesinde keçirirdim. Eslinde ise onların elinde bir oyuncağa çevrildiyimden xeberim yox idi. Demek olar ki, onları eylendiren bir telxek idim.

<< 1 [2] 3 >>