Eyni mehellede yaşayırdıq. Her gün bir qızla gelirdi eve. Adını heç kim bilmirdi. Hamı onun haqqında müxtelif şeyler danışardı, ancaq heç kim kim olduğunu bilmezdi.Yaşıl gözlü, esmer bir oğlandı. Mehellenin bütün qızları ona heyran idi. Men ise nifret edirdim ona... Çox ferqli bir insandi... Bütün gece otağının işıqları yanardı. Yatmaq yerine bütün gece onun evini seyr ederdim. Ondan xoşum gelmese de, artıq her şeyi ile maraqlanırdım. Bir gun başa düşdüm ki, indiye qeder özümü aldatmışam. Ona qarşı hiss etdiyim şey sevgi imiş. O günden sonra o eve gelmemiş yata bilmirdim. Yanında getirdiyi qızları qısqanırdım. Hamı onun pis insan olduğunu söylese de, men hemişe onu müdafie edirdim. Onunla qarşılaşmaq üçün bütün günümü qapı önünde keçirirdim... Bir gün yene onu gördüm. Mene göz vurdu. Yanımdan ötende onu çağırdım, amma "Işim var balacam"-deyib uzaqlaşdı. Mene " balacam " demişdi. Yeni aramızdakı yaş ferqini xatırlatmışdı mene. Eve gedib bütün günü ağladım. Amma qerarımı vermişdim. Ona eşqimi e'lan edecekdim. Onu sevdiyimi söylemeli idim ona!!! Bir gün yene qapı önünde dayanıb yolunu gözleyirdim. Geldiyini görende men de arxasınca getdim. Evine girdi. Bir az gözledikden sonra qapını döydüm. Qapını açdı, " Ne lazımdır, balacam? "-dedi. "Seni sevirem" - dedim. Üzüme baxıb astaca gülümsedi, " He..."-dedi yavaşca. " Ne he? " - deye sual verdim, heç ne demedi. Qaçaraq evinden çıxdım, otağıma girib bir ay heç yere çıxmadım. Bir gün qızlarla söhbet ederken onun evine te'cili yardım maşını geldi. Onu evinden çıxarıb te'cili yardım maşınına apardılar. Hamı diqqetle ona baxırdı. Onu yanımızdan keçirende yavaşca gözünü açdı, mene baxdı ve " Men de seni, balacam. "-dedi ve gözlerini yumdu. Qıpqırmızı olmuşdum. Hamı mene baxırdi. Ağlayaraq qaçmağa başladım. Axşama qeder eve getmedim. Bütün günü ağlayayaraq küçeleri gezdim. Axşam eve geldim. Anamgil ondan danışırdılar. Sevdiyi bir qiz varmış bir vaxtlar. Ailesi onunla evlenmesine icaze vermediyi üçün qız evden qaçıb. Küçede

[1] 2 >>