Özümü aldatmaq meni xoşbext edir deyesen. Heqiqeten görmemek,
gözlerime sıx-sıx perdeleri cekmek meni xoşbext edir. Özümle üzleşmeye
qorxmaqmı yoxsa her sevdiyim insanın mene eyni şeyi elemesimi canımı incidir?
İnan ki, bilmirem.

Me hemişe itiren, Men hemişe incidilen amma incdilmekden de qorxmayan teref
olduğumu anlayıram. Ne acılar! ne itirilenler. ne dostluqlar köhneltdim men.
Ne sevgilere vida eledim. ya indi? Üreyim dözmür buna Yaşadığlarımı qaldırmır
üreyim! Belke de sehv mendedir. Verilen sözlere yeniden inanıb üreyimde derin
qalıcı yaralar acmaqlarına icaze verdim. Kimse de care tapmadı ümitsizliyime
ve heç kimde başa düşmedi meni men kimi. Eslinde gözlerimdeki hüznü hamı görürdü.
Ele çetin yollarla başa düşmeye ehtiyyac da yox idi. Biraz icdenlik birazda sevgi bes idi

Hamı gedirdi. Tek heqiqet bu idi. ve o qeder gedenlerden sonra anama olan inamım
bir dağ qeder böyüyürdü gözümde. "Her kes geder de bir o getmez" deiyrdim.
amma bax yene de yanıldım, o da getdi. Hem de bütün o gözel
xeyallarımızı buraxib getdi.
Eylen, sevin dayanma o sevdiyine qac...
Bu gün fıtınalar qopur içimde sene demek isdediyim ne çox şey var
eslinde. Hansından başlasam? neyden danışsam? ne desem bilmirem.
Sen izzah oluna bilermisen göresen...