"BARİŞ”, "İNANC”, "SEVGİ”, "ÜMİD”

Dörd şam astaca yanırdı... Etrafda sakitlik hökm sürürdü. Buna göre de astadan da olsa, söhbetlerini eşitmek olurdu.

1-ci şam: Men "BARİŞ”am. Heç kes menim yanılı qalmağıma çalışmır. Bilirem ki, söneceyem. – dedi, alovu azaldı ve söndü...

2-ci şam: Men "İNANC”am. Hardasa, heç kim meni de artiq gerekli saymır, bu sebebden menim de daha yanmağıma heç gerek yoxdur...- dedi ve söndü...

3-cü şam: Men "SEVGİ”yem. Yanili qalmaq üçün gücüm qalmayıb... insanlar meni bir kenara atdilar ve yaşam üçün vacib olduğumu anlamadılar...özlerine en yaxın, doğma olanları bele sevmeyi unutdular... - dedi ve o da söndü...

Bu zaman aniden otağa bir uşaq daxil oldu ve 3 şamın yanmadığını gördü, teeccüble:
- Niye yanmırsınız? Siz sonuna qeder yanmalıydınız..... - dedi ve ağlamağa başladı


4-cü şam uşağa dönüb: Qorxma! Men hele de yanıram, diger şamları yeniden yandıra bilerik. Men "ÜMİD”em...- dedi.
Sevincden gözleri parlayan uşaq "ÜMİD” şamını götürüb, diger şamları tekrar yandırdı...