evi satması, mecburi yeni ev axtarmalarına sebeb olmuşdu. Çox axtardıqdan sonra köhne qaldığı eve yaxın küçede bu evi tapmışdılar. Heleki her şey yaxşı idi. Birce bu tek yaşamaq problemini hell etseydi, lap ela olacaqdı her şey. - “Aynur, Aynur” çöl qapısını döyürdüler. Aynur ev sahibesi Valide xalanın sesini eşidib qapını açdı. Valide xala Aynur tek qaldığı üçün xeber tutmağa gelmişdi. Bir xeyli söhbetden sonra ev sahibesi nesihet vermeyinide unutmadı: 
– Qızım, biz seni tanımadan evimizi sene emanet edirik, agıllı, merifetli yaşa, sende bizim bir qızımız. Evvelki kirayeşinlerden sonra and içmişdim evi qıza vermeyecekdim, amma size nedense inandım (Evvelki kirayeşin olan qız gece eve sevgilisi salmış, ev sahibi bunları tutmuşdu, qalmaqaldan sonra hemin qızı qovmuşdular). Men demirem, istediyin, danışdığın olmasın. Amma her şey heddinde, cavan qızsan elbette sevdiyin olacaq, amma sadece sevdiyin. Başqa bir hereket olmasın. Valide xalanın nesihetleri onsuzda ona aid deyildi.. Aynur bele şeylerden uzaq idi.Tek isteyi oxumaq, tehsil alıb valideynlerinin emeyini qiymetlendirmek idi. Düzdür xoşuna gelen biri vardı, amma bu heçde o demek deyildiki hemin oğlanla sevgili olacaq, gezecek dolaşacaq ve ya adına söz getirecek bir şey edecekdi. Bu sadece sessiz-semirsiz, qarşılıqsız xoşlanma idi. Sadece üreyinde onu beyenir, xoşu gelirdi. Amma bu sadece ürekde idi ve elede qalacaqdı. Bunu kimese demek, açığa çıxarmağı ağlına bele getirmirdi. Buna baxmayaraq, ev sahibini arxayın etdi. Aynur 18 yaşında rayondan Bakıya oxumaq üçün gelen telebe idi. Yaxşı universitetlerin birinde istediyi fakültede tehsil alırdı. Artıq 2-ci kursda idi. Ev sahibi gedenden sonra acdığını hiss etdi. Evde çörek yox idi. Markete getmeli idi. Heyete, ordanda küçeye çıxdı. 

<< 1 [2]