sözünün menası parlayan, nurveren demekdir. Mesumlarımızın sahib oldqları leqebler tesadüfü olmayıb, hamısı mena aleminden Allah -Taalanın işaresi ile verilmişdir. Mesumların nuru Allahın deyişmez yaradılış qanunauyğunluqları sırasında daim öz nurunu etrafa saçmaqdadır. Yer üzünde olan her bir kes Fatimeyi-Zehranın (s.e) vücudunun bereketi sayesinde var olmuşdur. Bu cehetine göredir ki, arifler bütün şefaetlerde Xanım Zehranın (s.e) imazasını zeruri hesab edirler. Allah-Taalanın izni ile mesumlara tevessül ederek öz şefaetlerini elde eden her bir kesin Xanım Fatimeyi-Zehranın (s.e) nurundan bir behresi olmuşdur. Bu nur öz ziyasnı daim yer üzüne göndermekdedir ve bu nuru almaq ise her kesin öz özhdesindedir. Xanım Fatimenin (s.e) nurunu almaq insanın öz vezifesine emel etmesi, Allaın gösterdiyi yolla addımlaması ile mümkün olur. Yeni Allah terefinden mesumların nuru vasitesile yer üzüne gönderilen feyz dalğası hamı üçün gelir, amma bu dalğanı qebul edecek “qelb antenası” nurun menbeyine teref yönelmelidir ki, bu nuru qebul etsin. Dinin esas meqsedlerinden biri de insan ruhunu öz ezeli menbeyine yönlendirmekden ibraetdir. İnsan ruhunun öz kordinatını itirib yanlış istiqamete – dünyevi heveslere köklenmesi onun ilahi feyzden mehrum olmasına sebeb olur. Bu barede exlaq ustadı Abdullah Fatiminiyanın bir xatirsesi var, maraqlı olduğu üçün burda xatırlamağımız yerine düşerdi.
Ellame Tebabatebainin şagirdlerinden olan Fatiminiya neql edir ki, Ellamenin xas telebelerinden biri bir gün meni evine devet etdi ve söhbet esnasında Ellame ile aralarında olan bu ehvalatı mene danışdı, dedi: “Bir gün bir işle elaqedar ustad Tebatebainin evine yollandım. Ne qeder qapını döydümse açan olmadı, qapının ağzında bir az durub gözledim, amma ses-soraq çıxmadı. Bu an qulağıma bir ses geldi, bunları dedi: “ Qapını döyme. Ağa Tebatebai yeni qebiristanlığa gedib”.
Yan-yöreme göz gezdirdim, etrafa boylandım; etrafda kimse yox idi. Özlüyümde dedim, gedirem qebiristanlığa, bu sesin ne olduğu,

<< 1 [2] 3 >>