düz olub-olmadığı orda melum olar.
Telesik qebristanlığa teref yol aldım. Qebiristanlığa çatanda gördüm Ellame Tebatebai qebirlerin arasında öz alemine dalaraq asta-asta gezişir. Men özümü toplayıb ustada yaxınlaşdım, istedim deyem ki, bes başıma bele bir iş geldi, hetta öz-özüme dedim, eger ustad inanmasa, and da içecem ki, ses eşitdim. Ağzımı açıb danışmaq isteyirdim ki, Ellame Tebatebai meni qabaqlayıb dedi: “El-ayağın esmesin, özünü niye itirmisen? Bele seslerden çoxdur, amma sesi tutan antena lazımdır”.
Men hemişe böyük ustadlarımızın mesumların meqamı haqqında danışarken – tevazökarlıq öz yerinde – heqiqeten, çox ehtiyatla danışdıqlarını, bu meselede acizliklerini etiraf etdiklerini, heyretde qaldıqlarını görende teecüb edirdim ki, axı nedir onları bu qeder heyretlendiren? Amma sonra ele öz zemanemizdeki bezi ustadlarımızın heyatına baxanda, onların vücudundakı ezemeti görende ve bütün bunlar meni heyretde qoyanda az-çox ustadlaırn da mesumlarımızın ezemeti qarşısındakı heyretlerini anlamağa başlayırdım. Ustad Abdullah Fatiminiyanın bu barede semimi bir etirafı oxşar durumu daha aydın beyan edir: Men herden Ellame Tebatebainin yanına gedir, onun mübarek çöhresine tamaşa ederek öz-özüme deyirdim: “Bu insan bu ezemeti ile ( seyid olması, o pak nesilden olması etibarile) Hezreti- Zehranın vücudunun bir zerresidir. Bu beledirse, gör indi o böyük zatların ezemeti ne yerdedir?! Heqiqeten de, Ayetullah Seyid Eli Qazi, Ellame Tebatebai ve bu kimi diger övliyalarımız Hezreti -Zehranın vücudunun bir zerresi olduqları üçün fexr eder, nailiyyetlerine göre Allahın feyzi olan o pak vücudlara minnetdar olduqlarını, yeni onların her kese şamil etdikleri nurundan behrelendiklerini bildirerdiler”. Allah- Taala müveffeqiyyet bexş etsin ve bizleri o nurun behresinden binesib etmesin.

<< 1 2 [3]