Mömin bende qebire daxil olan zaman qebiri ona deyer: “Merheba! Xoş gelmisen. Allaha and olsun ki, men seni sevdim. Menim üzerimdeki torpaqda yol getdiyin vaxtdan, indi ki, qarnımdasan, seni daha çox sevdim”.
O kesler ki, bu dünyada ancaq pul ve serveti düşünürler, uzun arzular qurur ve xeyallarında saraylar tikirler, bilmelidir ki, bele bir düçünce onların xeyrine deyildir. Bir gün ele bir zaman gelib çatacaqdır ki, bu şirin xeyalları hesrete çevrilecekdir. Onun yerinde peşmançılıqdan başqa bir şey qalmayacaqdır. Bu cür insanların heyatda en böyük çetinlikleri odur ki, onlar ölümü unudublar. Heç bir zaman onun haqqında düşünmürler.
İmam Eli (e) buyurur: “Allaha and olsun ki, eger deyiremse ki, oyun deyil, ciddi ve heqiqetdir, yalan deyildir. Bu, ölümden başqa bir şey deyildir ki, sur çalanın deveti ile hamı süretle ölecekdir. Heqiqeten keçmişdekileri gördün ki, servet toplamış ve yoxsulluqdan ve çaresizlikden dehşete gelirdiler. Uzun arzular fikirleşirdiler. Ölümü uzaq bilirdiler. Gördün ölüm nece başlarına endi? Onları vetenlerinden uzaqlaşdırdı. Tehlükesiz evinden köçürtdü. Taxta tabutda eyleşmiş ve insanlar onu elbeel aparırlar. Onların toplanmış mal-dövleti perakende olar ve varislerine qalar. Qadınları başqaları ile evlener. Ne hesenelerine bir şey elave ede biler ve ne günahından tövbe ede biler”.
İmam Elinin (e) bu nurani kelamları insanları qefletden oyadan esaya benzeyir. Bu qefletde olan insanlar eger öz deyerli vaxtlarının bir hissesini ölümü xatırlamağa serf etseler, asanlıqla başa düşüreler ki, onların reftarı yersiz reftar olmuşdur. Her bir insan kimi, onlar da bir gün ölümün acı şerbetini dadacaqlar. Özleri üçün qurduqları temteraqlı dünya ile vidalaşmağa mecbur olacaqlar. Ele bu zaman öz mallarına hesretle baxar ve ondan bir zerre bele qebire getire bilmezler.
O, ele vaxt özüne geler ki, bu qeder servetden ancaq bir parça kefen nesibi olmuşdur. Onun özü de bir müddetden sonra çürüyüb gedecekdir. İnsanınn özünden de bir qeder zaman keçdikden

[1] 2 3 >>