sonra sümük parçasından başqa bir şey qalmayacaqdır.
Ona göre bu, ölümdür ki, insanı servetinden, uzun arzularından ayırar. İnsan ölen zaman bu dünyada olanlarla bağı tamamile qırılır. Ancaq onu qeyd etmek lazımdır ki, bezi istisnalar mövcuddur. Bu hemin insanın emel ve reftarlardır. Bu ikisi her yerde insanın hemdemi ve refiqi olmuşdur. Heç bir zaman ondan ayrı olmamışdır.
İmam Sadiq (e) buyurur: “Ele bir qebir yoxdur ki, günde üç defe demesin: “Men torpaqdan olan evem. Men bela ve çürümek eviyem”. O zaman ki, mömin bende qebire daxil olar, qebirin torpağı onu salamlayıb, xoş gelmisen deyer. Bu zaman görer ki, qebiri genişlener ve qarşısına bir qapı çıxar. O, behiştdeki yerini bu qapıdan görer. Bu qapıdan ele bir kişi geler ki, göz ondan gözelini görmemişdir. O, hemin kişiye deyer: “Ey Allah bendesi! Men heç bir zaman senin kimi gözelini görmemişem. Sen kimsen?” O kişi deyer: “Men senin malik olduğun yaxşı fikir ve reyinem. Senin layiqli işlerinem ki, dünyada yerine yetirmisen”.
Sonra onun ruhu alınar ve behiştdeki münasib yerine qoyular. Sonra ona deyiler: “Yat ve rahat ol ki, gözün aydın olsun, şadsan”. Ondan sonra daima ona behiştden meh eser ve o qiyamet çatana qeder onun xoş iyini hiss eder.
Ancaq kafirin cesedini qebire qoyan zaman qebirin torpağı ona deyer: “Ne xoş gelmisen ve ne de yerine gelmisen. Allaha and olsun ki, menim üzerimde yol getdiyin zaman seni düşmen bilirdim. İndiki menim qarnımdasan, sene qarşı düşmençiliyim daha çoxdur. Tezlikle düşmençiliyimin nişanesini göreceksen.
Bu zaman qebir onu sıxar ve cesedini küle çevirer. Onu evvel olduğu torpağa qaytarar. Cehennemden qapı üzüne açılar. O, cehennemdeki yerini görer. Sonra hemin qapıdan çirkin bir kişi girer. O, hemin kişiye deyer: “Ey Allah bendesi! Sen kimsen?”. O kişi cavabında deyer: “Men senin dünyada gördüyün çirkin reftarınam, senin napak ve xebis reyinem”.
Sonra onun ruhu alınar ve cehennemdeki yerine qoyular. Bu zaman davamlı olaraq cehennemden zeherli alovun küleyi cesedine

<< 1 [2] 3 >>