Bütün servetimi satıb sedeqe verdim. Her il hecc vaxtı karvana qoşulub Allahın evini ziyaret etmeye gelirem. Ağlayıb-sızlayıram, günahlarımı bağışlamaq üçün Allaha yalvarıram. Amma her il heccin sonunda senin kimi bir övliya gelib mene deyir ki, yuxuda Allahın meni bağışlamadığını eşidib”.

Ebdürrehmanın söhbetinden kövrelmiş Malik qerara alır ki, onun atasını tapıb oğlunu bağışlamasını xahiş etsin. Malik Ebdürrehmanın yaşadığı şehere gelir, soraqlaşıb atasını tapır. Bir gözünü itirmiş qoca ata Malik ibn Dinarın şöhretini eşitmişdi, onu mehribanlıqla qarşılayır, ne isteyi varsa, yerine yetirmeye hazır olduğunu bildirir. Malik deyir: “Ata, tesevvür et ki, qiyamet qopub, mehşer qurulub. Oğlun Ebdürrehmanı cehenneme aparırlar. Bunu görsen, üzülmezsenmi? Onu cehennemden xilas etmek istemezsenmi?” Ata söhbetin neden getdiyini başa düşüb, göz yaşları içinde Malike deyir: “Şahid ol ki, men oğlumun teqsirinden keçdim, haqqımı ona halal edirem”.

Malik xoş xeberi çatdırmaq üçün sevincek halda Ebdürrehmanın yanına gelir, amma onu çox pis veziyyetde görür. Ebdürrehman ömrünün son saatlarını yaşayırdı, can vermek üzre idi. Bu arada atası de oğlunu görmeye gelir. Oğlunun ölüm ayağında olduğunu gören ata evvelce ne edeceyini bilmir, sonra özünü toplayıb Malike deyir: “Can veren adama kelmeyi-şehadeti telqin etmek müstehebdir. Xahiş edirem, oğlum üçün bu işi sen gör”. Malik Ebdürrehmanın başının üzerine gelir, kelmeyi-şehadeti söyleyib, onun tekrar etmesini gözleyir. Amma Ebdürrehman kelmeyi-şehadeti söylemek evezine, atasına üz tutub deyir: “Atacan, yalvarıram, sen de menim gözümü çıxar ki, cezam qiyamete qalmasın, bu dünyadan azad halda köçüm”. Atası hıçqırıqlar içinde cavab verir: “Oğlum, gözümün nuru, men seni bağışladım. Bil ki, men senden razıyam, Allah da senden razı olsun”.

Ebdürrehman bü sözleri eşiden kimi kelmeyi-şehadeti söyleyir. Malik onun halının yüngülleşdiyini güman edib soruşur: “Veziyyetin necedir? Ne hiss edirsen?” Ebdürrehman son gücünü toplayıb

<< 1 [2] 3 >>