de
qarşısında yarı çılpaq dayanmış qız görende özünü saxlaya bilmedi. Zencirden
açılmış şir kimi onun üstüne cumdu.
Beyni dumanlı idi. Sanki qarışıq yuxu görürdü. Bu nedir anlamağa çalışsa da
beyni açılmırdı. Gözleri yumulu idi. Her yer qaranlıq idi. Arada bezi sesler
eşidirdi: “İlahi, bes men ne edecem?” Bu yuxuda idi, yoxsa realda? Ayılmaq
istiyirdi. Ayıla bilmirdi. Qaranlıq iki elle tutub beynini sıxırdı sanki. Nefesi
ağırlaşırdı. Bütün cehdleri boşa çıxırdı. Birden hansısa bir qaranlıq tunelden işıq
gördü. Bu işıq get-gede yaxınlaşırdı. İnce eller çıxdı o işıqdan. Ona doğru
uzanırdı. Bu eller tanış idi. Semranın elleri idi. Yoxsa işıq Semradır? Yox Semra
işıq tek parlaq idi. Yene qırıq- qırıq sesler eşidirdi. “Ana, heç ne ede bilmedim”.
Kimse ağlayırdı. Mahir ise derk ede bilmirdi sesler kime mexsus idi. Yuxu
görürdü. Bir tek buna emin idi. “Semra hardasan?” deyib seyaqlayırdı. Yeniden
işığı gördü. Tunelin sonuna doğru uzaqlaşırdı. Lakin ucadan qışqıraraq: “Sen
xeyananet etdin sevgimize”…Mahir buz kimi oldu. Bedeni soyuq ter ile
büründü. Titremeye başladı. “Yox! Semra…. Getme Semra” deyerek ucadan
bağırdı. Gözleri açıldı. Başı üstünde anası Gülnazı ve Sudabeni gördü.
Yatağında ise ağlayan Zerifeni. Hansı ki, cızıq dolu lüt bedenini yorğana
bükmeye çalışırdı…

<< 1 2 3 [4]