Men ne edecem ana?-Ağlayaraq anasına sığındı.
- Senin ede bileceyin bir tek yol var. Mahire ere getmek.
- Siz ne danışırsız? Men heç ne xatırlamıram.- Mahir teeccüb dolu
baxışlarla Zerifeye baxdı.
- Oğul bu etdiyin insanlığa sığmaz. Qızın namusunu lekelemisen. Onunla
evlenmek de boynunun borcudu.- Gülnaz ellerini esebi halda havada
yelletdi.
- Gülnaz qızımı gör ne hala getirib. Küreyine bax.. Sinesine bax… İlahi, Bu
ne vehşilikdi? Meşeden çıxıb sanki. Gül kimi qızım bedbext etdi. –Südabe
Zerifeden beş beter ağlayırdı.
- Mahiri dünyaya getirdiyime peşmanam artıq. Onun kimi oğul olmaz olsun.
Sen ki, bele deyildin bala. Bu ne insafsızlıqdır, bu ne vehşilikdir etdin? –
Gülnaz alayaraq Mahire bir sille vurdu.
- Zefer bilse Mahiri de, Zerifeni de, meni de öldürecek. Tezlikle toy
etmeliyik.
- He başqa çare yoxdu. Bes Zefer beye ne deyecik? –Gülnaz narahat
olmağa başladı.
- Bilmirem, seher qızımın barmağına üzük tax. Yoldaşımı razı salaram.
Nişan etdiyimi demerem sadece üzük taxdıq deyerem. Aileler arasında
qeyd etdik deyerem.
- Sabah Semraya elçi gönderecekdim ana…
- Sus mundar! Semra sene ele eziz idise Zerifeninbaşına bu müsibeti
getirmezdin. Sudabe Mahire acıqlandı.
- Qeti sözüm budur ki, sabah ikisini de nişanlayaq tez bir zamanda toylarını
edek. Zefer qardaşla özün danış. Gerçeyi desen Mahiri öldürer.
- Yox gerçeyi yoldaşıma desem hamımızı öldürer. Odur ki, bu geceki
sohbeti kimse bilmemelidi.
Zerife ise dili tutulmuş insan kimi kenarda yorğana bükülüb oturmuşdu.
Arada içden ağlayırdı. Salehi düşünürdü. Onun üzüne daha baxa
bilmeyeceyini, bu iller boyu qurduqları xeyalların heç zaman real
olmayacağını derk ederek ağlayırdı. Daha o xeyallara da xeyanet etmişdi.
Semranın da dostluğunu, inamını, etibarını sevginisini itirmişdi.