Semra qarşısında uşaq tek göz yaşı töken Mahire bir kelme de demirdi. Sanki
heç vecne deyildi onun dedikleri. Halbuki gözünden yanağına süzülen yaşlar
onu ele verirdi. Yene de başını dik tuturdu, Mahirden ferqli olaraq. Bu vaxt
bağın qapısı açıldı Semranın anası Mahiri Semranın yanında görüb şığıdı üstüne
şahin balasını qoruyan tek qorumağa çalışdı birce balasını.
"Senin burda ne işin var? Hansı üzle gelmisen? Redd ol, ele eleme ki qaynatanı
çağırım. Bir de bizim hasara azı 10 metr yaxınlaşma eşitdin?! Özüne iyne ucu
qeder qiymet verirsense birde qarşımıza çıxma. El çek, qızımı yox bil. Sen onun
üçün ölmüsen artıq." ....
Xedice xalasının qollarından yapışıb onu sakitleşdirmeye başladı. Bu vaxt Semra:
"Dayan, ana, onun üçün esebleşmeyine deymez. Allah ona sen düşündüyünden
de artıq ceza verib. O, ömrü boyu menim hesretimle yaşayacaq. Ömrü boyu....."
Semranın son sözlerinden sonra Mahir hasarın başına hoppanıb: "Eger birgün
bağışlasanız, meni bilin ki, men son nefesime kimi özümü bağışlamayacam.
Semram menim..... Xoşbext ol....Elvida..."
Hemin gece Semra ne Xediceye, ne de anasına bir kelme demedi. Bütün günü
susdu. Gece de qapını bağlayıb Xedicenin onun fikirlerini dağıtmamasına mane
olmağa çalışdı. Seher de gec qalxdı yerinden. Qısa-qısa suallara cavab verir,
mövzünü tez-tez deyişirdi. Xedice de daha onun ne düşündüyünü, ne hiss
etdiyini anlaya bilmirdi. Ona bütün qelbi ile kömek etmek isteyirdi, amma heç
cüre bilmirdi ki, Semra ne düşünür, ne hissler keçirir. Amma çox isteyirdi ki,
Semra Zerifenin gelinlik içinde Mahirin qolunda ata evinden çıxmasını
görmesin. Bunun üçün Semranı rayonun harasınasa, neyese göre aparmasını
isteyirdi. O ise ya susurdu, ya da "başqa vaxt" deyib otağına gedirdi.
Bu veziyyet vağzalı sesinin eşidilmesine kimi davam etdi.... Beli, artıq bey evi
gelmişdi ve Zerife ağappaq gelinlik içinde atasının evinden çıxırdı. Qolunda ise
Salehin qolu yox, Mahirin qolu idi. Hansı ki, her ikisinin de üzünden bedbextlik
yağır.

[1] 2 >>