Geldin?... Xoş geldin, uzun zamandır görüşmürdük, senden ötrü darıxmışdım, ezizim! Her an yolunu gözledim, gece-gündüz... Geceler daha uzun olurdu, sabahlar açılmırdı sensiz. Sensizliyim üreyimde bir derd idi.
- Mene de çetin idi, ezizim! Geldim ki, menimle gedesen, axı illerdir sen de meni gözleyirsen! İllerdir qelbim seni düşünür. Heç kimi seve bilmedim senden sonra. Uzun zamandır meni yaşadan tek senin sevgin, senin mehebbetindir. Her an mene bir il kimi gelir. Birlikde gedek. Uzun bir sefere çıxaq. Daha sensizliye döze bilmirem. Her şey meni sıxır, her yerde, her an gözüm seni axtarır. Düşünürdüm ki, qefilden qarşıma çıxacaqsan. Seni göreceyem , deye arxayın idim. Lakin, seni heç yerde göre bilmirdim. Sanki sen yox olmuşdun. Dünya mene boş görünürdü. Axı , harda idin? Herden mene ele gelirdi ki, seni tamamile itireceyem. Çox axtardım , seni, lap çox... Seni tapmaq mene çetin oldu. İndi sen menimsen. Menimle gedek.
- He, düz deyirsen, senden ötrü men de yaman darıxmışdım. Gözlerim yollara dikilmişdi, üreyim bir söz deyirdi, dilim başqa söz. Etrafdakılar da meni sıxırdı sanki. Günlerim bitmek bilmirdi, her şeyde bir ezab görürdüm. Heyatımı neyinse, kiminse xatirine deyişdim, yox-yox, anamın xatirine deyişdim. Axı men anamı çox sevirdim. Onu incitmek, ona ezab vermek istemirdim. O xeste idi, hem de atamın qefil ölümü ona bir derd olmuşdu. Eh, sensiz iller meni qocaltdı. Anam da xesteliyinden dünyasını deyişdi. Bu iller erzinde sanki içimde min sual vardı. Axı sen hardasan? Niye gelmirsen? Ele menimle bir vetende olsaydın mene bes ederdi. Fikirleşerdim ki, bir az yaxınıq. Ne vaxtsa qarşılaşarıq. Onda üreklerimiz özümüzden gizlin mehebbetden danışar.

- Gedek menimle, bizim üçün orda yaxşı olacaq . Bir zamanlar xeyalımızda qurduğumuz o xoşbext heyatı orda birlikde qura bilerik. Evimiz, ailemiz , uşaqlarımız olar. Sonra onları böyüderik. Men senden gözel bir qızımın olmasını isterdim, ele senin kimi

[1] 2 >>