...Dünyanın bexteveriyem bu gün...çox xoşbextem hem de...uzun illerden sonra senle görüş günümüzdür...Birden gözüm divardakı saatın eqreblerine sataşdı.Lap az qalıb ki..mense hele heç yatağımdan qalxmamışam. Yadıma salmağa çalışıram, neler edeceydim, ilk neden başlamalıydım...ehh, ellerim esir, bu nedi heç bu qeder heyacanlı olmamışdım...Yadıma düşdü... senden mene en deyerli hediyyeni götürmeliyem bu gün...Orta mektebin son sinfindeydik utana-utana mene bükülü bir kağız uzatmışdın...
...Zengin gur sesi sinif otağını bürüdü, her kes ele bil bu anı gözleyirdi. Çantalar an içindece yığışıldı, hamı telesik qapıya teref qaçdı.Son ders idi eve telesirdik. Hemişeki kimi bu gün de sinfi axrıncı terk etdim. Pillekenleri enib birinci mertebede yerleşen müellimler otağına keçdim. Refiqem heyetde meni gözlemeli idi, gecikmeyim deye addımlarımı yeyinletdim.Jurnal elimde direktor otağına keçdim. Fizika müelliminin bezi qeydleri vardı onu direktorla müzakire etmeliydim. Söhbetimiz uzun çekmedi. Otaqdan çıxarken çevrilib müellimlerle sağollaşdım. Qapını açarken üz-üze geldik: “Niye hele getmemisen?”-ilk sualım bele oldu. Hemişeki kimi yene gözlerimin içine baxa bilmedi, gözünü az qala ayaqqabılarımın ucuna dikib: “Sene sözüm var”- dedi...”Eşidirem seni”-güle-güle dillendim. Ovcunun içinde nese saxlamışdı, hiss edirdim ki, nese vermek isteyir,amma tereddüd edir. Onu bir qeder de cesaretlendirmek üçün erkyane: “Seni gözleyirem...axı meni de gözleyirler, sözünü de”- dedim ve gülümsedim...
Elinde tutduğu kağızı mene teref uzatdı: “Burda açma, xahiş edirem, eve çatanda oxuyarsan”-dedi ve süretle uzaqlaşdı...Refiqem geldi bu vaxt: “Harda qaldın? Seni gözleyirem bayaqdan”. Heyecandan qızardığımı hiss etdi,amma nedense heç ne soruşmadı... elimi gödekcemin cibinden çıxartmadan mekteb qapısından çıxdım. Refiqem yolboyu fikirli olduğumu belke defelerle xatırlatdı,amma yorğunluğumu behane etdim. Kağız haqqında heç bir şey demedim...Çünki ümidlerimin puç olacağından qorxurdum...Refiqem

[1] 2 3 ... 5 >>