de bilirdi ki, meni seven oğlanlardan yalnız bir neferin sevgisi meni maraqlandırır ve ancaq cibimdeki kağızın sahibine üreyimde gizli sevgim var...Ancaq bunu heç kime büruze bele vermemişdim. Çoxları yerimde olmaq üçün onun etrafında dolaşır, özlerini sevdirmeye çalışardılar...menese qürurum imkan vermirdi sevgimi bildirmeye... hem de ele bilirdim o yaxın qohumlarından birini sevir...qohum dediyim qız her yay tetilinde kende dincelmeye gelerdi... İndi de ele bilirdim ona olan hisslerini çatdırmaq üçün menden istifade edir. Axı, qız bizim qonşu evin qonağı olardı...
Eve heyacanla girib otağıma keçdim. Kağız elimi yandırırdı ele bil...Temkinle bükülü kağızı açdım...Üç bend şeir ve “Men seni sevirem!” kelmesi...Şeirin müellifi özü idi...çox xoşbextdim, sevincimin heddi - hüdudu yox idi...belke de genclik hevesi bir duyğu idi...belke de keçici bir hiss idi...yox, bu sevgi idi...bir ömür boyu insanı xoşbext edecek güce qadir bir sevgi...
Birinci dersimiz “İbtidai herbi hazırlıq” dersi idi. Menden bir parta arxada oturardı...bir oğlan, bir qız eyleşdirmişdi müellim bizi. Bu bölgünü bölende menle onun “reqibi” bir oğlan düşmüşdü.Lakin nedense ancaq bir defe bir otura bildik. Növbeti ders sinfin en fağır oğlanın gördüm yanımda. Her şey aydındı...Ne qeder sakit olsa da bir o qeder de zehmi vardı, sinifdeki oğlanların hamısı ondan çekinerdi. Teneffüse çıxarken sinifde lengidiyini hiss etdim, bildim ki, meni gözleyir...Jurnalı yazıb qurtardıqdan sonra müellimden alıb, sağollaşıb qapıdan çıxdım.Dehliz şagirdlerle qaynayırdı. Yaxınlaşıb eyni temkin ve utancaqlıqla soruşdu:- ”Oxudun, yazdıqlarımı?”. Özümü bilmezliye vurdum: - “Hansı yazdığını?” - “Dünen sene verdiyim kağızdakı yazını deyirem”. - “O kağız boş idi, orda heç ne yazılmamışdı ki...” –dedim ve uzaqlaşdım...
...Telefonun sesi meni şirin xeyalımdan ayırdı.
Alo!...eşidirem,ezizim...heç unudarammı?...gelecem, gözle...
...Herbi xidmetden iki gün idi ki, dönmüşdü. Mense artıq universiteti bitirib, sahem üzre işe

<< 1 [2] 3 4 5 >>