Bu söhbet beş il evvel olub...

Çox bedbin idi, ilk defe idi onu bele görürdüm. Açığı sıx- sıx görüşdüyümüz vaxtlar- telebelik illerinde hemişe özüm kefsiz olanda dostlar arasında ancaq onu arayırdım ki, görüşek, oturaq bir yerde, kefim açılsın.
Artıq iki il olardı ki, normal elaqemiz yox idi, bir- iki defe öteri dostların meclisinde görüşmüşük.

İndi tesadüfen rastlaşıb bir mekanda oturub derdleşmek istediyim köhne dostumun, daim kefcil tanıdığım bir insanın birden- bire qefleten intihar derecesine çatması mene çox qeribe geldi...

Özümü saxlaya bilmedim:

- Salamatlıqdır?

- Ne olub?!...

Tanıyırdı, bilirdi ki, bele buraxmayacam onu... Açılışmağa başladı:

- Olmayan olub!... Sen o qızı tanıyırdın de (adıyla dedi, men yazmıram), lap universitetden menimle....

Sözünü axıra çıxmağa qoymadım:

- Rehmetliyin nevesi, bunu bütün universitet bilirdi... Evvelden axıra qeder o qıza göre az qala qız qrup yoldaşlarınla bele kelme kesmirdin, univestitetin Leyli- Mecnununa dönmüşdünüz... Ne olub indi? Evlenersiniz, narahat olma, düzeler her şey, teki sen evlen (bilirdim ki aileleri maddi cehetden toya hazır deyil).

Bunları xatırladaraq elimi çiynine vurub gülümsemeye çalışdım ki, kefini açım...

Çiynini elimden ehmalca sürüşdürüb, yüngülce istehza dolu tebessüm gösterdi...

O, menim yaxın iki- üç dostumdan biridir. Biz demek olar ki, her şeyi bölüşürük...

Belke de ele buna göre o, uzatmadan stolun üstündeki külqabını barmaqları arasına alıb fırlada- fırlada metlebe keçdi:

- Kaş heç rastlaşmayaydıq... Ömrümde bir “sehv” eledim, altından neler çıxdı e !...- deyib, neql elemeye başladı:

... O vaxt siz gördüyünüz kimi xoşbext idik. Her gün axşamlar kiraye tutub yaşadığım balaca otaq ağlıma gelen arzuları seher derse geden kimi ele teneffüsdece ona danışırdım. Meslehetleşirdik. Kasıblığıma, menden daha imkanlı aileden olmasına, hetta ailelerinde mene qarşı narazılıqlar olmasına baxmayaraq o demek olar ki, bütün gelecek planlarını menimle

[1] 2 3 ... 11 >>