sonra içini çekmesi azacıq meni ayıltsa da bu, çox çekmedi. Gözlerim ilişib onun sinesinde qaldı- menim bir vaxtlar ehtiyac üçün Arizin atasına satdığım Güneş boyunbağım onun sinesindeydi...

... Dostum daha burdan sonrasını danışa bilmedi. Daha doğrusu, hekayetinin ortasından beri onu izleyen göz yaşlarına hakim ola bilmedi, başını masanın üzerinde qollarının arasına alıb üzünü gizletdi. Men xeyli onun bu veziyyetine tamaşa etdim....

P.S. Onun başına gelen bu ehvalatı beş il sonra- indi yazmaq cehdi de sebebsiz deyil. Biz- bir qrup dost- tanış bütün bayramlarda zengleşirik. Hemişe de o, menden qabağa düşür. Sonuncu Yeni il bayramında ise ondan qabağa düşüb men zeng etdim. Telefonu qardaşı götürdü ve “... ölüb, qefil infarkt keçirdi..... iki gün evvel “qırxı” idi...”- deyerek şaqqıltı ile ağladı...

İndi xeyalen onunla: “Belke de yegane insansan ki, sevginden tutmuş biz dostlarına qeder hamımız sene borcluyuq, ne o gününde, ne de ölümünde dost desem de senden uzaq oldum, mümkünse bağışla! Sen ne qeder de elçatmaz oldun .....!”-deyib, “danışa- danışa” gücüm ancaq bunu yazmağa çatdı...

<< 1 ... 9 10 [11]