bu qiymetli hediyyeden vaz keçmeli idim...

Ele seçim qarşısında qalmışdım ki, bunu heç düşmenime bele arzulamıram...

Bu qarışıq fikirlerle sabahı açdım. Ders günü deyildi, günorta idmana gedecekdim. İdmana gedene qeder de bir qerara gelmemişdim. İki müqeddes seçim qarşısında qalmışdım, vaxt daraldıqca az qala üreyim partlayırdı...

Meşqim çox hevessiz keçdi, uşaqlar da bunu hiss etdiler. Onlar arasında Ariz (heqiqi adı deyil, şertidir). meşq yoldaşım olması ile yanaşı hem de eyni fakültede oxuyurduq. Hemişe meşqden bir çıxıb eve gelirdik, onların öz evleri Yasamalda idi. Yaxın dostluğumuz olmasa da artıq az- çox yoldaşlığımız vardı. Yol boyu el çekmeyib qefleten bele meyusluğumun sebebini dayanmadan soruşurdu. Qerarsızlıqdan döze bilmeyib ancaq pula derhal ve keskin ehtiyacımla bağlı üreyimi Arize boşaltdım. O, derin fikre getdi ve utancaq formada dedi:

- İmtahanların hamısını (yaz semestri yenice başlamışdı) atamın kömekliyi ile vermişem, evden pul isteye bilmirem. İstesem de vermeyecekler... Bilmirem sene nece kömek edem...

- Narahat olma, canın sağ olsun...- desem de hardansa, ne vaxtsa meşqden çıxan vaxt söhbet esnasında atasının zerger olduğunu demesi yadıma düşdü.
Bu yadıma düşenden heç iki deqiqe keçmemişdi ki, qefil cesarete geldim:

- Bura bax! Belke atanla danışasan, hemin boyunbağımı satacam, başqa elac yoxdu...

- Belke bir az fikirleşesen? Evdekiler eşitse, yaxşı çıxmayacaq (ailemi nezerde tutur)...

Artıq qerar vermişdim:

- Başqa variant yoxdur!

Ele axşamı Ariz ile görüşüb atasının dükanına getdik. O, meni atası ile tanış etdi, men de onun atasını metleble tanış etdim ve Güneş boyunbağımı çıxardıb masasının üzerine qoydum. Atası peşekar zerger idi, boyunbağına baxmaqla doymurdu... Tebii ki, qiymet danışmadım. Kişi seyfini açıb mene 150 dollar sayıb verdi. O vaxt bu, az pul olmasa da, hiss etdim ki Güneş boyunbağımın qiymeti deyil, amma ne ise...

Oradan ele birbaşa Sarayın kassasına qaçdım, biri 60 dollar olmaqla orta

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 ... 11 >>