anama anlatdım. Hemin gün axşama kimi neler oldu, hansı danışıqlar oldu, yadımda qalmayıb. Tekce gece şehere gelmek üçün avtobusa minmeye hazırlaşarken qapı arxasından eşitdiyim anamın hıçqıraraq atama dediyi bu sözler yadımdadır: “A kişi, uşaq deyesen daha bizim deyil... Ümidlerimiz öldü...”.


Magistraturanı bitirib planlaşdırdığım kimi aspiranturaya hazırlaşmaq evezine esgerliye gedesi oldum. Yeni aspiranturaya hazırlaşmaq üçün herbi xidmetden müeyyen vaxta herbi möhlet almaq mecburiyyetinde qaldım ki, buna da imkanım olmadı. Bunu ilk defe Ona deyende, gözlemediyi xeber olsa da sakit qarşıladı. Üze vurmasa da hansısa ümidlerinin boşa çıxdığını hiss etdim. Hemin gün gece yarısına kimi şeheri gezdik. Hemişe axşam saat yeddi olan kimi eve telesirdi, amma bu gün ele bil eve getmek istemirdi. Xatırladanda ki, gecdir, evde gözleyerler, cavabı qısa olurdu: “Bu günden doymaq isteyirem...”.

Geceye yaxın ayrılarken soruşdu:

- Neçe günden sonra gedirsen?

- Bir hefteden sonra herbi hissede olmalıyam..

Ani olaraq aciz ve ciddi görkem aldı:

- Qulaq as! Artıq atam da dolayısı ile üstüme düşüb! Tek onlara heç neyi sübut ede bilmirem. Sen lazım idin, amma esgerlik imkan vermir...(gözünden axan yaşı saxlaya bilmir)...

Tekrar- tekrar evde olanları mene açıq danışmasını xahiş etdim, amma üze vurmasa da esgerlik qabağı ehvalımı korlamamaq üçün heç ne demedi. Tek bu sözleri hemin gün ayrılana kimi üç defe özü de berk- berk tapşırdı:

- Sen yeter ki, her hefte menimle elaqe yarat, meni zengle de olsa, yada sal, yeter... Allah kerimdir!

Onun bunu mene tapşırmasının özü mene xoş gelmedi.. Meger o demese, men onu unudacaqdım?!..

Amma sen deme, O, da haqsız deyilmiş...

O vaxt şexsi mobil telefonum yox idi, heç evvelden olmamışdı da... Xoşbextlikden Bakıya düşsem de herbi hisse çox “ustav” idi. Hem de esgerliyin ilk günlerinde atamın infarkt xeberi dünyamı tamam qarışdırdı. Anamla son söhbetimizi xatırlayıb özümü günahkar sayırdım...

Bir sözle, Herbi

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 11 >>