Andı qebul edene qeder- düz 40 gün Onunla elaqe yarada bilmedim. “Prisyaqa” günü şehere buraxılan kimi derhal yaxınlıqdakı avtomat telefondan Onun ev nömresini yığdım. Bacısı götürdü ve Onun evde olmadığını dedi. Soruşanda ki, O necedir, yaxşıdırmı ve sair, sözüm ağzımda qaldı... Bacısı desteyi yarımçıq asdı...

Hemin gün şeheri dolaşa- dolaşa axşam herbi hisseye dönene kimi defelerle onlara zeng etdim. Hamısında da “evde yoxdur!” deyib, desteyi yarımçıq asırdılar. Artıq mende şübhe yox idi ki, O, özü telefona gelmir.

Herbi Andı qebul etdikden sonra bölünerek düşdüyüm bölük elverişli idi, yeni telefon sarıdan elverişli yer idi. Zabitlerin bezileri ile münasibet yaradıb telefondan istifade ede bilirdim. Düz bir ay iki günden bir dalbadal Onlara zeng etsem de gah “evde olmurdu”, gah da sesim tanınan kimi desteyi yarımçıq asırdılar... He, bir tesadüfü de deyim ki, atasına Güneş boyunbağımı satdığım Ariz de esgerliyi menimle düz bir bölüye düşmüşdü. Artıq onunla en azı köhne telebelik yoldaşı kimi burada qardaşlaşmışdıq. Amma men O. barede ne boyunbağını satarken ne de esgerlikde heç vaxt A.a teferrüatı ile heç ne danışmamışam. Ehtiyac da yox idi...
Bir günde eyni cavabı gözleyerek kazarmada desteyi könülsüz götürüb yığan kimi o başdan onun sesi geldi. Heyhat! Sevincimden ne deyeceyimi bele bilmedim. Amma az keçen kimi onun yad ve esebi sesi meni ayıltdı:

- Ne isteyirsen?! Niye bizi narahat edirsen?! Sene ne lazımdır?!

- Ne olub axı?... Bilirem haqlısan, ilk ay imkan olmadı sene zeng edim, bilirsen...

Sözümü ağzımda qoydu:

- Saxla bu nağılı, daha gecdir! Menim 3 il “döyüşdüyüm sengerde” sen 40 gün tab getire bilmedin! Men sene göre illerdir atamla soyuq davrandım. Amma sen meni onların yanında yere vurdun! Men onlara söz vermişdim ki, universiteti bitiren kimi sizinkiler bize gelecek, amma sen neinki bunu etdin, heç meni bele axtarmadın! Men daha evde sınmış biriyem, yalvarıram el çek menden!

- Bir deqiqe...

- Gecdir! Heqiqeten gecdir!!!- deyib

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 11 >>