3 il sonra...
-- Semra, qızım, teles axı işe gecikirik!
-- Geldim, geldim...
Semra yay donunda teleserek pillekenlerden düşdü. Bir eli ile saçını düzeldir,
diger eli ile çantasını çiynine taxırdı. Beli, Semra işleyirdi. Son üç ilde o qeder
deyişiklikler olmuşdur ki, Semranın heyatında.
Mahirle Zerifeni ele onların toyundan görmürdü. Heç uşağı olduğunu eşidende
de soruşmamışdı ki, qızdır, ya oğlan. Her gece yerine uzananda Allaha şükr
edirdi ki, ne yaxşı ki, Xedice geldi ve onu bütün olanları bilmekde kömek oldu.
Xediceni şehere yola salan günü Semra demişdi ki, yeniden universitete
senedlerini vermek isteyir. Bu xeberden sevinen Xedice ona yola çıxmazdan
evvel son söz dedi. Hansı ki, Semra o sözü o günden qulağında sırğa etmiş ve
bir gün bele olsun unutmamışdır. "Semra, atacağın addıma güven, inan, çünki
heyatda her şey inamdan başlayır".
Semra 5 ayın içinde gece gündüz bilmeden hazırlaşmışdı. İmtahanın neticeleri
açıqlananda sevincinden uçurdu. Universitete qebul olmağa kifayet qeder balı
çatmasa da, tibb texnikomuna daxil ola bilmişdi. İki il yarım başı aşağı derse
gedib geldi. Ne bir qonşuya salam verdi, ne bir telebe ile dostluq etdi. Sadece
özüne güvendi. Özüne inandı. Tehsilini bitirer-bitirmez iş axtarmağa başladı.
Bilirdi ki, rayonda tibb bacısına ehtiyac var. Odur ki, rayondakı bütün
xestexanaları, poliklinikaları gezdi. Qapılar onun üzüne bağlansa da, ümidini
itirmirdi. Bir gün avtobusla şehere iş axtarmağa gederken yolda sanki havası
çatmadı. El atıb sürücüye dayanmağı işare etdi. Avtobus dayanan kimi özünü
yere atdı. Derinden nefes aldıqdan sonra qarşısında xestexana gördü. Tereddüd
etmeden xestexananın heyetine girdi. Bu ruhi xestelerin mualice olunduğu
xestexana idi. Bu güne kimi bir defe de olsun bu xestexanaya gelmemişdi.
Amma baş hekimin qebulundan çıxdıqdan sonra gelişine çox sevindi. Semra 3
aylıq sınaq müddeti ile işe götürülmüşdü. Artıq onun da öz işi vardı. Anasına
menevi ve maddi destek ola bileceyine o qeder

[1] 2 3 ... 6 >>