sevinirdi ki...
"Semra, senin marşurutun boşdur get otur, men ise getdim." Bu sözlerden
sonra Semra fikirlerinden ayıldı. Anasının işi daha yaxın olduğundan Semra
marşrutla tek gedirdi. Pencere önünde özüne yer seçib eyleşdi. Semra özünü
xöşbext hiss edirdi. Her işe gedende sanki güller paltarında yox, yanaqlarında
açırdı. Heyatı 3 ildir ki, öz sakit axarı ile gedirdi ki, birden arxadan kimse onun
çiynine toxundu:
-- Semra, sensen? - titrek sesle soruşdu.
-- Beli! -deyib arxaya baxdı. Gözlerine inana bilmirdi. Bu ki, Zerife idi.
Qucağında da oğlan uşağı. İçindeki bütün hissler bir anda qarışdı bir birine. Ne
düşüneceyini, ne deyeceyini bilmedi. Sevinsinmi, yoxsa danışdırmasınmı?,
bilmirdi.
-- Semra, men şehere gedirem eve. İki gündür anamgilde idim. Her defe
hasardan boylanırdım ki, belke seni görerem, amma ne seni, ne ananı
görmürdüm. Necesen? Heyatını nece qurmusan?
Yeni, uşaq onundur? Nece de Mahire oxşayırdı. Fikirlerinden gücle ayılıb kese
de olsa Zerifeye cavab verdi.
-- Heç oxuyuram... Eslinde yalan deyirdi, amma başqa çaresi yox idi. Deseydi
ki, xestexanada işleyirem bilmek olmazdı, durub gelerdi sabahsı gün nese lazım
olanda. Odur ki, işlediyini gizletdi.
-- Yaxşı edirsen. Oxu senet qadına da lazımdır.
Zerifenin arxayınlığı Semranı qıcıqlandırsa da, yene de soruşdu. Sanki
olmayan, yaşamadığı bir hadiseden sual verirmiş kimi birbaşa Zerifenin üzüne
verdi sualı:
-- Sen necesen? Mahirle aran necedir?
Bir balaca rengi qızarsa da Zerife cavab verdi:
-- Lap yaxşıdır. Zakir doğulandan daha bir-birimizi anlamağa başladıq.
Zamanla heyatımızı birleşdirmeye alışdıq. İndi xoşbextik. Zakir menim
heyatıma yaşamaq eşqi bexş edib. Mahire ise senin onu bağışlamağın. İndi el-ele
verib övladımızı böyüdürük. Hetta ikinci uşaq da gözleyirik. İnşallah, o da sağ
salamat doğular.
Semra üç il evvel düşünseydi ki, ne vaxtsa Zerife qarşısına çıxıb Mahirle
xoşbext olduğunu dese, o andaca üreyi tab getirmez. Amma indi her şey ferqli
idi. Sanki yaralar

<< 1 [2] 3 4 ... 6 >>