keçdikce her bir xesteye nece yaxınlaşmağı da öyrendi.
Pencere önünde oturan oğlana baxdıqca fikirleşirdi: "Axı o ne düşünür?
Heyatınımı, yoxsa onu bura atanlarımı?"
Yanında işleyen tibb bacısından onun haqqında bezi melumatlar almışdı.
Öyrenmişdi ki, 45 saylı xeste kimseyle danışmır. Kimseyle ünsiyyet qurmur.
Tek isteyi pencere önünde oturmaqdır. Semra gelene kimi kimsenin elinden
derman içmir, kimseni yaxına buraxmır. Yanına tekce atası gelib gedir. Amma
atası ile neinki danışmır, hetta çönüb üzüne de baxmır. Beli, bu cavan oğlan
qeribe idi. Amma içinden bir ses onun eynen bir zamanlar Semranın yaşadığı
kimi menevi sarsıntı keçirdiyini deyirdi. Axı bir zamanlar Semra özü de
kimseyle danışmırdı, ancaq temizlikle meşğul olurdu. Onu ne sağaltdı?
Xedicenin reallığı araşdırması... Beli, heqiqetleri öyrendikden sonra heyata
yeniden bağılanmışdı. "Belke, o da heyatındakı heqiqetleri bilse, sağalar?" bu
suala her gün işe gelib ona tamaşa ederek cavab axtarmağa başladı. Bir gün
onun atasını dehlizde gördü. Semra yaşlı kişiye yaxınlaşıb suallarını verdi.
Oğlunun niye bu halda olduğunu etraflı bilmek isteyirdi. İnanırdı ki, ona kömek
ola bilecek. Atası oğlunun bir zamanlar bir qızı sevdiyini dedi. İki il erzinde ele
oldu ki, universiteti bitirib esger gedesi oldu. Qayıdıb gelende eşidib ki, sevdiyi
qız başqasına ere gedib... O günden içine qapanıb kimseyle derdini bölüşmür.
Artiq 3 ildir ki, burdadır. Psixiatrdan başqa, kimseni yaxına buraxmırmış.
"Heyatdan elini üzüb daha ..."
Bu son cümle Semraya pis tesir etdi. Bir atanın övladı haqqında bunu demesi
nece de tesirli idi. Amma Semra artıq onun burda olma sebebini öyrenmişdi.
Odur ki, bir an bele itirmeden psixiatrin yanına getdi. Bir nece deqiqelik
söhbetden sonra Semra hekimden onunla ünsiyyet qurmaq üçün icaze aldı.
Birinci günden ona yaxınlaşdı. Dermanı eyni cür verib sonra yanından
çekilmedi.
-- Atanı incitmek, deyesen, lap xoşuna gelir? Meger, yazıq deyil, o boyda kişi
boynunu büke-büke

<< 1 2 3 [4] 5 6 >>