Esrimizin böyük ariflerinden olmuş Cefer Ağa Müctehidi (Tebrizi) bele neql edir:

Günlerin bir günü, sübh azanından bir qeder keçmiş Hezret İmam Rza (e) terefinden inayet olunmuş bir cazibe meni evden çöle doğru çekdi. Çöle çıxıb meni çeken cazibenin istiqametinde hereket etmeye başladım. Xiyabanı keçib “Hezreti” adlanan meydana çatanda hiss etdim ki, artıq hereket etmeye qadir deyilem. Sanki ayaqlarımı yere mıxlamışdılar, ireliye addım ata bilmirdim! Batinimde bir ses mene deyirdi ki, burada durub bir sehneni müşahide etmelisen.

Gördüm qoca bir it heremin günbezine teref boylanıb nale edir.

Bu hadiseden yarım saat keçmiş gördüm ki, bahalı bir maşın meydanın kenarında dayandı. Maşının arxa qapısından eyin-başından varlı tebeqeden olduğu belli olan bir şexs düşüb ite teref getdi. İtin gözü hemin şexse sataşar-sataşmaz quyruğunu bulamağa başladı.

Bu sehneni görüb riqqete geldim. Hiss etdim ki, evvelki haletim deyişildi ve artıq hereket ede bilirem. Hemin şexse teref gedib salam verdim. Perişan ve narahat olduğu qiyafesinden aydın göze çarpırdı.

Soruşdum:–Bu itin ehvalatı nedir bele? Deyesen sizi tanıyır.

Kişi derin bir ah çekib dedi: Bu iti küçük iken arvadımın teklifi ile eve getirdim. Yaxşı beslediyimiz üçün az bir vaxtda böyüdü. Tedricen heyet-baxçanın, qapı-bacanın gözetçisine çevrildi. İller keçdi, o qocaldı. Qocaldığı üçün artıq keşik çekmeye halı qalmamışdı. Axırı, dünen gece arvadım iki ayağını bir başmağa direyib dedi: Artıq bu it işimize yaramır, apar onu bir yerde azdır, qayıt! Gerek başqa bir it tapıb getirek. Bu boyda heyet-bacanı itsiz qoymaq olmaz!

Sürücüme dedim iti özü ile aparıb Meşhedin etrafında bir yerde azdırsın.

Sürücü iti maşına oturdub getdi. Bir saatdan sonra qayıdıb dedi: Yaman vefalı heyvan imiş. İti Vekilabadın etrafında maşından düşürende yalvarıcı baxışlarını mene zillemişdi. Sanki menim bele bir iş göreceyimi gözlemirdi. Yola düşüb qayıdanda bir qeder maşının ardınca yüyürdü, amma sonra yorulub

[1] 2 3 >>