İnsanlar ilk dövrlerden başlayaraq, hemişe heyatlarını tehdid eden, qorxu ve iztirab yaradan bir çox amillerle qarşılaşmışlar. Sel, zelzele, tufan, vulkan, ildırım, şimşek ve bu kimi diger tehlükeler daimi olaraq insana qorxu ve nigarançılıq getirmişdir. Buna göre de o, özüne bu kimi tehlüke ve belalardan nicat vere bilecek bir sığınacaq axtarmışdır. Alimlerden bir qrupu bu ferziyyeye esaslanaraq bele tesevvür etmişler ki, ibtidai insanlar yırtıcı heyvanların tehlükesinden qorunmaq üçün mağaralara sığındıqları kimi zelzele, sel ve bu kimi diger tebii felaketlerden xilas olmaq üçün de tebietin fövqünde dayanan yenilmez ve qüdretli
"Haşiyeler:
Meselen, dinde deyilmir ki, Allah-Teala göyden su tökür ve neticede yağış yağır; qeyd olunur ki, güneşin herareti ve istiliyi neticesinde denizlerin ve okeanların suyu buxarlanır, semada bulud şekline düşür, külekler buludları müxtelif istiqametlere aparır ve nehayet bütün prosesler başa çatdıqdan sonra yağış yağır. Amma bütün bu ünsürlere ve merhelelere tesir qüvvesi Allahdandır. (Tercümeçi)"
bir qüvve axtarmağa başlamışlar. Dine inanan şexslerin e`tiqadına göre tebietin fövqünde olan bir qüvveye malik Allah, yaxud sair me’budlar insanların mehz kömek ve sığınacaq meqsedile üz tutaraq sitayiş etdikleri inanc menbeleridir; me`lum olur ki, din ve Allaha e`tiqad insanın bir çox tebii hadiseler qarşısındakı acizliyi ve dehşetli hadiselerden yaranan qorxusunun neticesidir.
Vil Dorant bu barede deyir: “Romalı filosof Lukeryetus demişdir: “ - Bizim ilk qorxumuz allahlardandır; qorxunun növleri arasında ölümden yaranan qorxu daha çox te’sire malikdir. İbtidai insanların heyatı her addımda tehlüke ile qarşılaşırdı ve çox az hallarda bir şexs tebii ölümle dünyadan köçürdü... Mehz buna göre de ibtidai insanlar ölümün bir tebii hadise olmasına inana bilmir, hemişe onun üçün qeyri-adi sebebler tesevvür edirdiler.”
Bertrand Rassel de bu barede deyir: “ - Zennimce dinlerin menşeyi her şeyden evvel qorxu ve vehşet hissidir. İnsan

[1] 2 3 >>