Salam,
köhne evin daşı, divarı.
Sene vefasız cıxdım.
Daha böyük, daha işıqlı menzile
köçdüm.
Perdelerini çıxarmayacam, Qoy qalsın.
Tenhalığından utanıb onlara
bürünersen...
Men ise ruhumun tenhalığını bürümeye
bir şey tapmıram.
Anamın meni decellki üste qoyduğu künc,
Kaş indi de biri meni künce qoyaydı,
Bezen yazmağa künc axtarıram.
Hörümçek torunu ver tutum gözlerime,
Belke ,insanların mene qurduğu toru
görerem. Xalçanı çıxartdım, çil-çırağı açdım,
Eslinde ber-bezek mene lazımdır.
Heyatın çılpaq doğrularını bezemek
üçün.
Sen bir teher keçinersen.
Sende menim uşaq gülüşlerim qaldı, Çiçek-çiçek asmışam tavanına.
İncik göz yaşlarım qaldı,inci-inci
çilemişem döşemene.
Sende ezizlerimin xatiresi qaldı.
Atamın iti yerişi, anamın arxayın
danışığı. Bir de menim üreyi bütövlüyüm.
Tavanından daman yağış uşaqlığımın
buxarlanmış göz yaşlarıdır.
damır, damır,damır...
Pencere gözlerinde sadelövh
baxışlarımın eksi qalıb. Elvida köhne ev,
Gedirem, vefasız canımı götürüb
gedirem.
Sene uşaqlığımın xatırelirini qoyub
gedirem.
Üşüyende üstüne çekersen, Eynine geyersen.
Hem de böyükler ağ xatire geymez axı,
KİRLENER xatirele...