Hezret Mühemmed Peyğemberin (s) vefatından cemi yüz il keçirdi. Bu müddet erzinde İslam artıq çox uzaq memleketlere yayılmışdı. Merkezi ve Orta Asiya torpaqları da müselmanlar terefinden feth edilmişdi. Xorasan vilayetinin merkezi olan Merv şeherinde mehkeme işlerini bir qazı idare edirdi.

Qazının gözel bağçası vardı. Bu bağçaya Mübarek adlı genc bağban qulluq edirdi. Bir gün qazi Mübareke tapşırdı ki, bağçadan üzüm derib getirsin. Üzümün tezece yetişmeye başladığı mövsüm idi. Mübarek bir neçe salxım üzüm derib getirdi. Üzümler kenardan deymiş ve şirin görünürdü. Amma qazı üzümün dadına baxan kimi gördü ki, turşdur. Mübareke turş üzüm getirdiyini deyib könlünü qırmaq istemedi. Onu bir daha üzüm dalınca gönderdi. Mübarekin bu defe de getirdiyi üzüm turş oldu.

Qazı üzünü Mübareke tutub mehribanlıqla dedi: “Oğul, niye turş üzümü derib getirirsen? Evvelce özün dadına bax, şirinliyini yoxla, sonra mene getir”.

Mübarek cavab verdi: “Ağa, siz meni bağçaya qulluq etmek üçün işe götürmüsünüz, buna göre mene muzd verirsiniz. Men sizin bağçanızdan icazesiz üzüm derib yeye bilmerem. Sizden halallıq almadan bunu etmeyi ağlıma bele getirmerem”.

Qazı Mübarekin imanına heyran qalmışdı. Bu hadiseden bir müddet ötüb-keçdi. Qazının gözünün ağı-qarası birce qızı vardı. Qız böyüyüb heddi-büluğa çatmışdı, ona elçi düşenler çox idi. Amma qazı özüne küreken seçmeye telesmirdi, namizedleri araşdırırdı.

Qazı bir gün öz halalzade ve vicdanlı bağbanı Mübarekle de meşveret etmek qerarına geldi. Ondan soruşdu: “Menim qızımı isteyenler çoxdur. Bunların içinde varlı tacirler de var, savadlı alimler de, vezifeli eyanlar da. Senin fikrince, qızımı ne cür adama ere versem, daha yaxşı olar?”

Mübarek cavab verdi: “Ağa, İslamdan evvel cahiliyyet dövründe atalar öz qızlarını ere verende esil-nesebe daha çox fikir verirdiler. Xristianlar ve yehudiler zahiri gözelliyi esas sayırdılar. Allahın Resulu qohumluq zamanı dindarlığı ve teqvanı üstün tutmağı tövsiye etmişdir. Bizim zamanımızda

[1] 2 3 >>