Mikro-avtobusun genc sürücüsü fit çala-çala yavaşca sükanı döyecleyirdi. Kefi kök idi. Kenddeki fermerlerden biri öz bağından yığdığı almaları şehere aparıb bazara tehvil vermeyi ona tapşırmışdı. Alma dolu yeşikler seliqe ile avtobusun arxa hissesinde üst-üste yığılmışdı.

Maşında xeyli yük vardı, buna göre de oğlan yolda qabağına çıxan çuxurların, daşların üstünden ehtiyatla sürüb keçmeye çalışırdı. Yükü menzil başına çatdırandan sonra ona yaxşı pul verecekdiler. Hemin pulla neler alacağını bu başdan planlaşdırır, xeyalların içinde üzürdü.

Yolüstü kendlerin birine dönen cığırda qaraltı gördü. Qaraltı kim idise, elini qaldırıb maşın saxlamaq isteyirdi. Qabaqda geden iki maşın saxlamayıb keçdi. Yaxınlaşdıqca oğlan yolda duranı daha aydın görürdü. Ruhani geyiminde, eyni ebalı, başı emmameli bir adam idi. Oğlanın ehval-ruhiyyesi yaxşı olduğu üçün ona yazığı geldi, maşını saxlayıb soruşdu: “Hara gedirsen, molla emi?” Ruhani qısaca: “Şehere” - dedi. Oğlan da qısaca: “Otur” - söyledi. Ruhani qapını açdı, “bismillah” deyib, sürücünün yanındakı qabaq oturacaqda eyleşdi.

Bir az getdiler. Axırda oğlan darıxdı, “yola nerdivan qoymaq” üçün sessizliyi pozub söhbete başladı. Özünden danışdı, sürücülük peşesini terifledi: “Bes nece, hamının sürücülere işi düşür. Yolda qalanları menzil başına çatdırırsan, yükü olanların yükünü daşıyırsan; hem onlara xeyir olur, hem de sene”. Yük yerindeki alma yeşiklerine eli ile işare edib dedi: “Bunları aparıb şeherde bazara vereceyem, pulumu alacağam”.

Sonra üzünü ruhaniye tutub erkyana soruşdu: “Sen ne işle meşğulsan, molla emi?” Ruhani cavab verdi: “Menim vezifem camaata halal-haramı başa salmaq, din haqqında izahat vermekdir”. Oğlan onu dinleyib istehza ile dedi: “Ondansa, başqa bir faydalı işle meşğul olardın. Senin işinin cemiyyete xeyri yoxdur, havayı çörek yeyirsen, qardaş”.

Ruhani edeb xatirine susub cavab vermedi. Eslinde bu cür sözleri eşitmeye adet etmişdi. Üreyinde Allahdan oğlana hidayet diledi.

Qefilden maşın

[1] 2 3 >>