silkelendi. Hem oğlanı, hem de onun yanında oturmuş ruhanini sanki evvel qabağa, sonra arxaya sarı itelediler. Sen deme, teker daşa ilişmiş, sürücü de özünü itirib sert tormoz veribmiş. Mikro-avtobusun arxasındakı yük yerinin qapısı taybatay açıldı, meyve yeşikleri yola töküldü. Etraf alma ile dolmuşdu. Cavan oğlan dehşet içinde idi; bu qeder meyveni tekbaşına nece yığıb yeşiklere dolduracaq? Bazara hansı üzle gedecek? Almaların sahibine ne cavab verecek?

Yolda tıxac yarandı, arxadan gelen avtomobiller de durdu. Hamı menzereye baxmaq üçün maşınlardan düşmüşdü. Evvelce bir uşaq eyilib yerden bir alma götürdü, dişine vurub şaqqıltı ile dişledi. Ardınca başqa bir adam, daha sonra o birisi yerden alma götürüb yemeye başladılar. Isti hava hamının dil-dodağını qurutmuşdu. Adamlar alma yemekle serinlemek, susuzluqlarını yatırmaq isteyirdiler. Hetta bezileri almaları ovuclayıb ellerindeki çantaya tökürdüler. Oğlan başa düşdü ki, bir neçe deqiqeden sonra almalardan eser-elamet qalmayacaq. Bir anlıq itirdiyi pulun miqdarını hesabladı, hemin pulla neler etmek istediyini göz önüne getirdi. Sonra öz-özüne dedi: “Eşi, mene verecekleri zehmet haqqı cehenneme! Men bu qeder almanın pulunu nece vereceyem? Burda neçe ton meyve var. Bunları yoldan yığa bilmesem, gerek kenddeki fermerin ziyanını ödeyim. Aman Allah, bu ne işdir düşdüm!” Gözleri qaraldı, başını tutub yere çökdü.

Ele bu an ses eşitdi: “Ay camaat, Allahdan qorxun! Başqasının malını qesb etmeyin! Bu adam yediyiniz meyvelerin halallığını vermeyib. Bu meyveleri yemek size haramdır. Özünüzü cehenneme atmayın!” Cavan oğlan gözlerine inanmadı. Yolboyu mübahise edib acıladığı ruhanı yolun ortasında durub uca sesle adamlara nesihet edirdi. Bu ruhani onun emlakını qoruyurdu, onun haqqını müdafie edirdi!

Yerden götürdüyü almanı üstüne sürtüb tozunu alanların, elindeki almanı dişlemek üçün ağzına aparanların elleri havada dondu. Bayaqdan herislik yayılan sifetleri qayğı bürüdü. Beli, ruhani camaatı inandıra bilmişdi. Indi

<< 1 [2] 3 >>