növbeti addımı atmağın vaxtı idi.

Ruhani çiyninden sürüşen ebanı düzeldib sözüne davam etdi: “Bu müselmanın kömeye ehtiyacı var. Tekbaşına bu qeder almanı yığa bilmeyecek. Ona kömek etmek bizim müselmanlıq borcumuzdur! Savab qazanmaq isteyen ireli gelsin, yerden bir alma götürüb bu yeşiye atsın!”

Hamı bir nefer kimi eyilib yerden almaları yığmağa başladı. Bayaq havayı qenimet kimi çantalarına alma yığanlar hamısını yeşiklerin içine boşaltdılar. Bir neçe deqiqenin içinde yol tertemiz oldu. Yeşikler evvelki kimi dolu idi. Onları yene avtobusun yük yerine yığdılar. Here öz maşınına doğru qayıtdı. Mikro-avtobusun ardınca o biri avtomobiller de yerinden terpendi.

Cavan oğlanın bayaqkı lovğalığından eser-elamet qalmamışdı. Üzünü ruhaniye tutub sakit ve peşman sesle dedi: “Meni bağışla, qardaş. Indi başa düşdüm ki, senin işin ne qeder lazımlı imiş”.

<< 1 2 [3]