Qadağan olunmuş xeyalların arxasınca
gedirem. İçimde de böyük qışqırmaq
arzusu var: hardasan meni
menliyimden qoparan insan? Payız
geldi, en çox sevdiyim fesil… Yoxsa
yene gelmiyeceksen? Ele bil böyük bir dünya müharibesinin
içindeyem . Ölmerem amma hiss edir
ki, sürünürem. Deyesen heç
kömeyimede gelmiyeceksen?
“ İçimde, üreyimde seni yaşadıram…
Belkede men senin içinde çoxdan solub mehv olmuşam amma sen günü-
günden içimde böyüyürsen”
Ayrılıq insanı ele bil uzun yuxudan
oyadır ele deyilmi? Birden-bire şoka
düşür insan ve çalışır ki özüne teselli
versinki, buda keçer, sonra başa düşürsenki bu ele bir yoldur ki uzanır
uzanır heç cür sonu görünmür. Ve
bununla ömrüvü bir başa vurursan…
Nece qeribe bir hissdir. Hemin insandan
ayrılsaq bele onu düşünürük heç cür
unuda bilmirik. Düşünürsen ki kiminlese doldura bileceksen amma esl
seven üçün bu yer hemişe boş
qalacaqdır. Bu yazdıqlarım ürekden gelib sevgilim
bil. Setir-setir oxu bu yazını! Belke ne vaxtsa eline keçse bu yazı
oxusun. Bu hissleri başa sala bilmirem,
başa salsamda bir uşağın danışdığı
nağıl kimi anlayacaq çox insan. Çünki saf insane, esl seven insane
yoxdur artıq.… Belkede heqiqeten bu
bir nağıldı, amma yox bu menim
dünyamdı.Neise artıq susuram! Özün yaxşı bilirsen! Bezen seven
insanlarda kekeleyir… Danışa bilmir;
yeniki başa düş artıq danışa bilmirem.
Her acı çekdiyimde yalnız ALLAHA
sığınıram. Her an, her yerde, üreyimde…
Yoxsa senin yoxluğuna döze bilmezdim bu qeder; Öldürerdim
özümü, Hansı uçurum olur olsun
özümü atardım o uçurumdan inan heç
ferq etmezdi menim üçün. “ Üreyin sesi her şeyi bilir… Sadece
çaresizlikden susur!” Üreyimde nece ezab çekdiyimi
bilmirsen, ya sensiz olan günlere lenet
etdim yada talehime küsdüm. Üreyimin
qırılmağının sebebini heç kimde axtara
bilmirdim. İçim-içim ağlayırdım, Men heç
bir vaxt heç tenhalığımı tek qoymadım! En çox ona acıqlansamda, Hemişe
menim yanımda o olub, o meni heç tek
qoymadı… Yatağımın üstünde
tökdüyüm göz

[1] 2 >>