uşaqlar yalan
danışmağı özleri üçün örnek
kimi gördükleri atalarından
bilavasite öryenmiş olurlar.
Ve yaxud uşağın anası
qonşudan bir şey borca götürür
ve qonşusuna yalandan
üzrxahlıq edir ki, götürdüyü
eşyanı qızının yanında
qaytarmaq istemir, halbuki qızı
yaxşı bilir ki, onun bu üzrü
yalandır ve belelikle de ana öz
qızına yalan danışmağı öyredir,
baxmayaraq ki, ananın özü
yalan danışdığını derk etmir.
Valideyn öz övladına telefona
cavab vermeyi ve zeng edene
onun evde olmadığını
söylemesini emr edir, eslinde
ise uşağa yalan danışmağı
öyredir. Belelikle de uşaq bu cür
pis verdişlere yiyelenerek boya
başa çatır.
Valideynin davranışı ile bağlı
tehlüke budur ki, uşaqlar
valideynlerinin müeyyen bir
sebebden ve yaxud İslama göre
üzrlü hesab edilen müeyyen
şertler altında qalaraq yalan
danışdığını başa düşmürler ve
ona göre de uşaqlar
heyatlarında bütün şertler
altında yalan danışmağı
ümumileşdirirler. Üstelik, evde
hökm süren son derece sert
abu-hava ve sevgi mühitinin
olmaması, bir şey etdikde
bağışlamamaq ve atanın
anlayışlı olmaması uşaqları
yalan danışmağa heveslendirir

<< 1 [2]