xatırlamıram.
Onu görende sanki nefesi kesilirdi. Boz gözleri ile onu dondururdu. Dünen baş verdiklerden sonra nece davranacağını bilmirdi. Ona nifret etdiyini söylese de eslinde özüne yalan deyirdi. Çünki, ona ezab vermirdi, onu döymürdü, cızıqlı ellerini gördükden sonra ise hetta istirahet etmeye icaze vermişdi. Amma....Elizabet sen delisen, ağılsız... o, düşmendir.
-Arxamca gel.
Bir söz demeden Elizabet onun arxasınca getdi. Tanrıya yalvarırdı. Dünenki kimi ona ezab vermeceyine ümid ediri. Bedeni çox ağrayırdı. Dünenki çırpışmadan sonra her yeri göyermişdi.
-Bu menim itlerimdi. Rulf ve Po. Onlara bundan sonra sen qayğı göüstereceksen. Ov itlerimdi, rahatlığa öyreşibler. Bir tükleri eksik olsa cavabdeh sensen. – Bu sözleri dedikden sonra kresloda eyleşib onu izlemeye başladı.
Elizabet itlere qeribe baxışla baxırdı. İt? Heyatında en çox qorxduğu heyvan idi. Heyvanları sevirdi, amma itlerden nedense qorxurdu, esas da bele böyük itlerden. Onlara nece qayğı göstermek lazım olduğundan heç bir anlayışı yox idi. İtler esebi halda ona baxıb, quduzlaşırdılar. Amma yerlerinden terpenmirdiler. Bunları izleyen Ceyms tebessümünü saxlaya bilmirdi. Çox gülünc görünürdü. Eslinde o itlere qayğı göstere bilmeyeceyini bilirdi, amma onu bele aciz görmek onu eylendirirdi. Ceyms ses çıxarmadan ayağa qalxaraq onun arxasında dayandı. İtlerden birine gizlince işare etdi, ele o an Po yerinden qalxaraq yiyesine teref qaşdı. Elizabet qorxxudan arxa- arxayaa gedib Ceymsin qucağına düşdü. Ceyms onu tutaraq, gülmeye başladı.
-Ah Elizabet, çox yaramazsan. Göresen bacardığın bir iş olacaq?
-Men.. itlere qulluq etmeyi bacarmıram.
-Yaxşı bes neyi bacarırsan?
Elizabet ona baxaraq, esebi halda ne söyleyeceyini bilmirdi. Onu tehqir edirdi. Heç ne bacarmadığını, yaramaz olduğunu deyirdi. Amma o, lap işe yaramaz deyildi, bişirmeyi, toxumağı ve başaqa işleri bacarırdı. Amma bunu...
-Bişirmeyi.
-Demeli bişirmeyi?
-Seni o qarının yanına göndereceyim qeder axmaq görünürem?
-Men

<< 1 ... 12 13 [14] 15 16 ... 41 >>