saçlarından çekib qucaqladı. Acı bir gülüşle dedi:
-Bilirsen? Bunu etmeyecem, seni zorlamayacam, her halda sonunda menim olacaqsan, mene bunu etmek üçün yalvaracaqsan, indi ise senden başqa kifayet qeder qadınlarım var. Libasını götürüb gede bilersen, qulluqçulardan biri seni ötürecek, amma bir neçe deqiqeden sonra qayıtdığımda bu otaqda olmasan özünden küs, Elizabet xanım.
Sonra onu qolundan çekerek yatağa iteledi. Qapı onun arxasınca çırpıldı, tek qaldıqdan sonra, Elizabet hisslerini biruze vererek, ağlamağa başladı. Ne hiss etdiyini anlamırdı. Onu yatağında yatmağa qoyur, istirahet etmeye icaze verir, ona yeni libas verir... amma eyni zamanda alçaldırdı. Amma bunlara baxmayaraq, ona qarşı neise hiss edirdi, heç bir zaman, heç bir insana hiss etmediyi qeribe hisler. Eynini deyişib Ceymsin otağına döndü. Çarpayıda eyleşib düşünürdü. Bir meşğuliyyeti, ya da işi yox idi. Ne edeceyini bilmirdi. Ona verdiyi libas çox gözel idi, parlaq yaşıl rengde, qaşlarla bezedilmiş idi. Saçlarını darayıb hörmüşdü.
-Görürem ki, libas sene çox yaraşır balaca yalançı, amma bu gözelliyi menden başqa heç kes görmemelidir. – onu qeribe bir baxışla süzürdü. Elizabet utandığından qızarmışdı.
-Mene ele baxmayın...
-Niye?
-Men.. Men...- yene sözleri deye bilmirdi.
Ceyms onun üzerine uzun, qara palto atıb elinden tutdu.
-Gedirik.
-Amma hara?
-Suallar vermeye haqqın yoxdur qadın anladın meni?
-Beli cenab.
-Arxamca gel.
Onu ata mindirib çapmağa başladı. Artıq qaranlıq idi, canavarların ve diger heyvanların sesi adamı dehşetli qorxuya getirirdi. Yeqin onu qetle yetirmek isteyirdi. Yox, ola bilmez.. Ola bilmez... Elizabet qorxudan esirdi. Onun ne etmek istediyinden xebersiz idi. Bir neçe saatdan sonra onlar meşenin derinliklerinde yerleşen bir eve yaxınlaşdılar. Meşe eve idi, etrafda başqa bir tikili yox idi. Atdan enib onu da düşüren Ceyms bir söz bele demeden elinden tutub, onu eve teref apardı. İşeri daxil olanda Elizabet çox teeccüblendi. Çox gözel , rahat bir

<< 1 ... 22 23 [24] 25 26 ... 41 >>